Nə zaman əlimə alsam geri addım atıb olduğu yerə təkrar qoyardım. Uzun-uzun baxışlarım zillənərdi, amma nəyə əsasən olduğuna zərrə fikrim yox idi. 13 il əvvəl həyatı imitasiya edə bilmədiyim zamanlarda özümə daim suallar verərdim və bu suallar məni daxilimə doğru baxmağı, daxilimdəki insanla söhbəti tanışdırdı. Mən “Emil Sinclair”, daxilimdəki “Demian” idi. Çox uzun zaman bundan öncələr birinin mənim, sizin, bizim kimi hiss edib bunu kəlmələrlə ifadə etməsi məni bir azda olsa sakitləşdirir. Daxilimi üzümə-üzümə vurub bəzən də kəlmələri qulağıma sakit bir şəkildə beynimə işləyəcək formada pıçıldayırdı. Basdırdığım səsim düz qarşıma keçib bütün cümlələrini çılpaqlığı ilə düz gözümə baxaraq dayanmadan danışırdı. Bəzi yerlərində “sus” deməyim gəlirdi, amma sonra baxırdım ki, danışan elə mənəm. Güzgüdə özümü görürdüm, həm də özümü görmürdüm. Güzgüdə iki nəfəri görürdüm, həm də görmürdüm. Biri mən idim, biri də “O”. Dəyişən heç nə yoxdur, hələ də həyatı imitasiya etməkdə çətinlik çəkirəm. “Sincliar” mən idim, “Demian” da mən idim, “Xanım Həvva” da mən idim. “Mən kim idim?” Onu ifadə edə bilmirdim.
