Ey sevgili sen yürek toprağımın kalbinde yetişen nazenin çiçek! Hüzünlerimin nazlı tohumu… Sen ikimizin yüreğine sığmayacak kadar büyük bir aşkın çığlıkları ayağına takılırken çekip gittin. Belli ki kolay olanı seçtin! Sen gittin, bana hüzün nöbetlerine tutsak bir kalbin sızısı kaldı. İşlenmiş bir günahın cezası gibi bir vebal bıraktın gidişinin ardından yüreğime! Aşka tutsak, aşka mahkûm, aşka esir bir ben… Ve sen; aşktan kaçak, aşka korkak, aşkın katili… Bilir misin, sevdadan nasırlanmış bir yürek ile yaşamanın yazgısını… Ardından böyle bir hal dili var varlığımın… Yokluğunla tükenir sandın sevdan; oysa ben en çok yokluğunda buldum seni!
Neden gitmelerin ile dönmelerin kavuşmuyor birbirine Seymen?
Madem dönmüyorsun yar, al götür sevdanı; sevdasız kalayım!
Arkandan kimselerin derdine deva kimselere sevda olmayayım.
Beni yaşar gibi bensizliği de yaşa,
Al götür sevdanı sevdasız kalayım…”
