Cumhuriyet Gazetesi'nin fidanların ölüm yıl dönümünde vermiş olduğu, Erdal Öz’ün o dönem Mamak cezaevinde kaldığı sırada tanıştığı ve Deniz-Yusuf ile konuşma fırsatı bularak anlatılanları aynen satırlara aktardığı anlatı kitabı. O dönem içinde bulundukları durumu ve yaşadıklarını birebir kendilerinden dinleme fırsatı bulmuştur, aniden salıverilmesiyle de yarım kalmıştır. Aslında Deniz ve Yusuf tarafından anlatılanlar, düşüncelerinin ayrıntılarından çok yaptıkları eylemlerin kendi üsluplarıyla canlandırılması gibidir. Ölüm, merhamet, mücadele, direniş akar söylemlerinden; doğru ya da yanlış, haklı ya da haksız ne ise o anlatılmıştır. Yalnız bir gerçek vardır ki öfke ve hüzün hissiyatınızda baskın çıkar. Asılmaları öncesi söylemleri bile sansüre uğramış, kitabın basımda bile yasaklanmıştır. Düşüncelerinin ağırlığı ve haklılığı karşısında faşizm harlamıştır. Bırakın düşüncelerini, cenazelerinden bile çekinir, tahammül edemezler. İnsanın okudukça aklı almıyor, aklı. Defalarca okunmasına rağmen yine her okunuşta son mektuplar ve o anlara tanık olanların söylemleri iç acıtır. Her şeyin amacını, özetini ise Deniz vermiştir: “Bir de bütün olayları, bütün bu acıları, gelecek kuşakların hatırlamayacağını düşünüyorsun. Ya hatırlamazlarsa diye geçiriyorsun. Bütün bu acıları, bu sıkıntıları onlar için çektiğini çok iyi biliyorsun oysa.”
