Denizi Yitiren Denizci Yukio Mişima

Yukio Mişima'nın kitabı ürkütücü hayatının ve insanı şok eden ölüm biçimi ve ikisinin temsil ettiği herşeyin dayandığı ana meseleleri kısaca anlatıyor gibi: Japonya çürüyor, değerler yok oluyor, Japonya düşmanlarına dönüşüyor, duygusallık öldürür, babalar katildir; oysa gerçek olan, hakikat olan güçtür, gerçek ve hakiki Japon değerleridir, o yüzden yumuşayan, gevşeyen ve gerçek değerlere sırtını dönenler bedelini ödemeli; erkek olarak yaşamalı, erkek değerleriyle var olmalı. Kitap Noboru adında on üç yaşında bir çocuk, annesi ve annesinin hayatına giren denizci Ryuji'yi anlatıyor: Noboru ergenliğinin ve babasızlığının getirdiği meselelerden uzakta, bambaşka şeylerle, güç ve gerçek Japon değerleriyle, kahraman olmak ve geleneği temsil etmek derdinde olan bir grup ergenle- Mişima'nın intiharından önce kurduğu dünyanın en küçük ordusunu andırır gibi- zayıf olmaya karşı denemelere giriştiği tuhaf ve ölüme de takıntılı bir varoluşun içerisinde...annesi ve denizci ise son derece yumuşak bir şekilde anlatılan bir aşk yaşıyor. Kitap zıtlıkları bir arada öyle güzel resmediyor ki bir yandan dilin güzelliğiyle kitaba kendimizi bırakıp üslûbun tadını çıkarırken bir yandan da Noboru'nun hayatı üzerinden ölümü, gücü, erkekliği ve kitabın sonunda çok da güzel anlaşıldığı üzere şiddeti, hakikat uğruna asla geri tepmeyen ve teklemeyen bir şiddeti savunması karşısında irkiliyoruz, kitap bu bölümlerde gerçekten farklı bir atmosfere bürünüyor. Mişima şiddete, militarizme, güce destek verip aşkı, doğal olanı, başkalaşmayı ve kendince düşmanların kültürüne dönüşmeyi aşağılıyor ve küçük görüyor, ancak her iki durumu da çok yetkin, etkileyici, yumuşak bir dille anlatıyor. Ölüm sahneleri bile şiddeti estetize ediyor gibi.

Mişima'nın kitaplarını okumaya bu eserle başlamak iyi oldu. Türkçede yayınlanmış diğer eserlerini de okuyacağım.

Militarist bir kişiliği olan yazarımızın hayatı tıpkı romandaki karakterler kadar sıradışı ve ilgi çekici.. Kitabı okumadan hayatını okumanızı tavsiye ederim.

Kitaba gelince, yazar bu kitabında üç karakterin dünyalarına koca bir yalnızlık ve acı yüklemiş.Karakterlerin varoluş sancısı içinde kıvranışlarını, yalnızlığın ezici ağırlığını kaldıramaması ve hayatı yaşamanın anlamını ararken; Ryuji karakterinin - her ne kadar karşı çıkmaya çalışsa da çabalasa da- tekrar sıradanlaştığını, yozlaştığını tıpkı sürü içinde öğütüldüğünü çarpıcı bir şekilde ortaya koymuş. Bir yanda kocasını kaybeden bir kadının yıllar içinde büyüyen yalnızlığını bir dala tutunarak bu ezici ağırlıktan kurtulmaya çabalamasını ve oğlu Noboru'nun "Hayatın yüceliği nedir? Ne için yaşamalıyım? " sorularını ve onun da yaşadığı ikilemleri mükemmel bir şekilde işlemiş. Yücelik nedir? Yazar yüceliği ölüm olarak görüyor. Ve kitabın sonunda da " Bilirsiniz, buruk olur tadı yüceliğin" diyerek son noktayı koyuyor.
Peki biz ne için yaşamalıyız? Mishima gibi idealler uğruna mı? Yoksa sürü sevgisi uğruna benliğimizi unutarak koyunlar gibi mi?
İnsanoğlunu yıllardır aradığı soruların cevabı.
Rambo filminde dediği gibi : ""Hiç uğruna yaşa ya da bir şey uğruna öl!"

Altı çizilecek bir çok yer vardı ama kuşkusuz en sevdiğim bu oldu:

"Günlerimizi boyun eğme, uzlaşma ve korku içinde titreyerek, komşularımızın ne yaptığını merak ederek, fareler gibi yaşayarak tüketeceğiz. Ve günün birinde evleneceğiz, çocuklarımız olacak. Baba olacağız, dünyanın en kötü şeyi olacağız!"

Yukio Mişima ile ilk tanıştığım kitabıdır. Üç yalnız insanın penceresinden yaşadıkları anların ve duygularının akıcı ifade şeklidir bu kitap. Başkasının bıkkınlığı başka anlarda ve zamanlarda ,yaşlarda bir başkasının özlemi olabilir. Hayal kırıklığının büyüklüğü her bireyde farklı etkiler yaratabilir. Yazarımız karanlık bir yazar , kendisi hakkında biraz inceleme yapılırsa yaşamına son verme şeklide oldukça şaşalı ve sıra dışı ... Bu anlamda benim oldukça etkilendiğim bir yazar diyebilirim ve diğer kitaplarına da merakım arttı . Kitap akıcı bir dille yazılmış , Ve sonu oldukça yazarın karanlık yanına dair ip uçları veren trajedik bir sonla sonlanmakta. Ben sevdim çünkü bilmiyorum seviyorum beklenmedik anlarda ruhuma ve duygularıma indirilen tokatları :) Bu kitap daha iyi bir incelemeyi hakkediyor!!

1970 yılında, büyük bir kalabalık önünde,çok vahşice ve çok ızdıraplı olarak intihar eden Yukio Mişima'nın okuduğum ilk kitabı.Aslında uzun bir süredir yazarı böyle bir korkunç intihara sürükleyen karakteri hakkında fikir sahibi olabilmek için kitaplarını okumayı düşünüyordum,buna da bu kitapla başlamak kısmet oldu.
Kitap oldukça akıcı bir dille yazılmış,güzel bir hikaye seçilmiş.kitapta aslında kendi hayatlarında yalnız olan üç kişinin ilişkisi anlatılıyor.5 yıldır 13 yaşındaki oğlu ile beraber yaşayan güzel ve varlıklı bir kadının,bir denizciyle olan ciddi ilişkisi ve bu durum karşısında oğlunun tavrı çok ayrıntılı bir şekilde anlatılıyor.Zaman zaman her üç kişininde olayı kendi açılarından yorumlamaları neredeyse ayrı ayrı bölümler halinde uzuz uzun okuyucuya başarılı bir şekilde aktarılıyor.
Bu arada buraya bir de not düşmek istiyorum ki, O da, Mişima'nın, bu şekilde intihar etme düşüncesinin, daha bu kitabı yazdığı günlerde kafasında olduğunu,kitabın 97. sayfasındaki bir cümlesinden anlamış bulunuyorum.( Gizliden gizliye duyduğu ölüm özlemi; uzaklardaki şan,şeref ve uzaklardaki ölüm....Herşey ''uzaklarda''idi. )
Tabiiki böyle bir yazarı ve insanı tanımak ve anlayabilmek için bir tek kitap ölçü olamaz.Fırsat buldukça diğer kitaplarından da bir kaçını okumayı düşünüyorum.
Son cümle olarak kitap için söyleyeceğim,iyilik ve kötülüğün bir arada olduğu, dramatik ve aynı zamanda duygusal özellik taşıyan bu kitabın okunması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Merhaba arkadaşlar. İncelememe başlamadan önce diğer yorumları okudum ve bende önce yazarın hayatını inceledim. İntiharını duymuştum ama yazarın bu denli milliyetçi ve ölümünü bile bu şekilde planladığını bilmiyordum. Mutlaka yazarın hayatını okumanızı diğer arkadaşlar gibi bende tavsiye edeceğim.

Murakami’ den sonra Japon edebiyatını unutmuştum ki aklıma bir anda bu kitap geldi. Yazarın dili ve betimlemeleri tam bir harika. Yazarımız 3 kez nobele aday gösterilmiş amma velakin kazanamamış. Akıcılığı gerçekten şaşırtıcı. Başlarda ne oluyor, ne olacak derken kitaba kendimi kaptırıverdiğimi anladım.

Kitabın içeriğine gelirsek; dul bir anne ve oğlu ile denizci bir adam arasında geçen bir hikaye. Bununla kalmıyor maalesef bir de oğlanın arkadaş grubu var. Öyle bir grup ki esere tat veren asıl bu arkadaş grubu. On üç yaşındaki bir grup nihilist öğrencinin bakış açısıyla değerler sorgulanıyor. Bu gruba tekrar dönüş yapacağım. Roman başta dul kalan anne ile oğlunun hikayesi ile başlıyor. Oğlu denizciliğe meraklı; anne ise denizden, gemilerden ticaret yaparak hayatını kazanıyor. Sonra bir denizci ile tanışıyor ve gönlünü kaptırıyor. Oğlu bu denizciyi gözünde öyle büyütüyor ki tam hayallerindeki bir denizci gibi umarken bir hayal kırıklığı yaşıyor ve bizim denizci gemiciliği bırakıp evlenme teklif ediyor. Sonrası artık nefret dolu bir öykü oluyor. Çocuktaki bu iç karmaşası büyüyen intikam ve kin duygusunu ile tavan yapıyor ve sonunda ölüm geliyor.

İçeriğini de az buçuk anlattıktan sonra geçelim anlattığı belli başlı olaylara. Yukarıda dediğim gibi 13 yaşında bir arkadaş grubu var. Ama gerçekten bu grup çok farklı. Yazar karamsarlığını özellikle bu çocukların düşünceleriyle dillendirmiş.

“Yaşamın bir-iki basit belirti ve karardan oluştuğunu; ölümün doğum ânında kök saldığını ve insanın ömür boyu bu kökü sulayıp yetiştirmekle yükümlü olduğunu düşünüyor”. Babalar ve öğretmenlere düşmanlar, onları üstlendikleri roller nedeniyle günah işlemekle suçluyorlar. Çünkü toplumu oluşturmak (öğretmenlik) da, üremek de (babalık) uydurma masallar diyor kitapta Mişima.

Cinayet, röntgencilik, yargı ve hiyerarşi konular arasında. Son bölümlerde yaptığı adalet sistemine vurgu dikkatimi çeken konular arasında. Yazarın felsefik görüşleri de gayet dikkat çekici. Kısa bir kitap, bir çırpıda okuyacağınıza inanıyorum ve tavsiye diyorum.

Kitabın bitiş cümlesi mükemmel ötesi :
" Bilirsiniz, buruk olur tadı yüceliğin" diyerek son noktayı koyuyor. Aslına bakarsak son cümlede bütün öykünün anlamı yatıyor.

dipnot: Kedilere hassasiyeti olanlar ve hayvanseverler okumasa iyi olur. Bir bölüm gerçekten çok vahşice...

İnsanın iç karmaşasını, küçük bir çocuğun içinde büyüyen intikam ve kin duygusunu anlatan bir kitap.Kitaba kendinizi vermekte zorlanmıyorsunuz ve o akıcılıkta kitap bitip gidiyor ve size düşünceler kalıyor

Japon edebiyatına bu kitapla giriş yapmış oldum. Yorumları dikkate alarak, kitabı okumadan önce Mişima'nın hayatını okudum. Böyle güzel kaleme sahip bir yazarın "seppuku" ile intiharına şaşırdım. Bir kitabı okumadan önce yazarıyla ilgili fikir edinmenin kitabın anlaşılırlığına katkı sağladığına inanıyorum.
Kitaptaki betimlemeler(özellikle denizle ilgili olanlar) çok güzeldi. Akıcılığından dolayı bir çırpıda bitiriverdim. Okumanızı tavsiye ederim.
Denizci Tsukazaki Ryuji, dul ticaret kadını Fusako ve oğlu Noboru etrafında dönen bir hikaye. Noboru'nun gözünde kahraman olan Ryuji, denizlerden uzaklaşmaya başladıkça bu sıfatını yitirmeye başlar.Her ne kadar uzaklaştığını sansa da aslında hala daha aklı denizlerdedir.
Kitapta en hoşlanmadığım,sinir olduğum şey Noboru ve çete arkadaşlarının hayata dair düşünceleri ve yavru kedi üzerinde yaptıkları ürkütücü denemelerdi. İlginç düşüncelerini şu cümleler size özetleyecektir: "iyi baba diye bir şey olamaz çünkü babalık görevi başlı başına kötü bir şeydir. Sert babalar, yumuşak babalar, anlayışlı babalar-al birini vur ötekine. Bize kendi aşağılık komplekslerini yüklemeye ve yolumuzu kesmeye çalışırlar." 13 yaşındaki çocuklara göre oldukça farklılar. Kendilerini umursamaz ve güçlü yapmak için yapayacakları şey yok.Yazar karamsarlığını özellikle bu çocukların düşünceleriyle dillendirmiş. Kitabın sonu ise açıkçası beklemediğim şekilde bitti. Yazar, sonuna dair öngörüyü bize bırakmış bence.

#kitapyorum
Yaşadığı hayata bakarsanız çok sıradışı bir hayat yaşamış bir insan ,yaşadıklarının yansımalarını da kitapta görüyorsunuz ,üç kez Nobel'e aday gösterilmiş ,kitaba gelince benim pekte tercih etmediğim betimlemelerin çok olması zorladı biraz beni , bir yerde sonunun ne olacağını da anlıyorsunuz evet rahatsız da eder merak da uyandırır araya felsefik tartışmaları da ekleyin lakin yazarın hayat hikayesini okuyunca ,kendi için kendi hissettikleri için yazmış olduğunu da anlıyorsunuz ,beğeni konusun da insanı arafta bırakan kitaplardan

Betimlemeleri harika ve gerçekten şimdiye kadar okuduklarım - okumaya alışık olduklarımdan çok farklı bir anlatımı var. Durağan - olay akışı sakin bir hikaye, ancak dil o kadar güzel ki, coşturmuş da coşturmuş...
Yine de şef karakteri fazla zorlama geldi. Biraz da sinirlendiğim bir karakter.

Ayrıca sonu net yazılan kitapları daha bir seviyorum.