Bu diyarı baştanbaşa gezmeye devam ediyorum.
Önce doğu illerine bir uğradık. 1953-4'lü yıllarda doğudaki irticahi faliyetler üzerinde durmuş Yaşar Kemal uzunca. Arapça harflerden kurtulmak istemeyen insanlardan(!) küçük yaşta okula gönderilmek yerine Kur'an- Kerim öğretilen çocuklardan(!) hacılardan, hocalardan, şeyhlerden dert yakınmış bolca. Hâlâ ev nedir bilmeyen ve mağaralarda yaşayan insanlarla röportaj yapıyor aynı bölümde(!).
.
Oradan Ege ve Akdeniz illerine geçiyor yazarımız. Yanan ormanlar, günlerce, haftalarca hiç sönmeden yanan. Köylülerle konuşuyor, onlara soruyor bu yüzlerce yangın nasıl ve neden çıkar diye. Bütün köylüler beş yıla kalmaz tüm ormanlarımız tükenecek demelerine rağmen ekip dikmek amacıyla arsa edinme ihtiyaçlarının zorunluluklarından da kurtulamıyorlar. "Yaşam mücadelesi" diyorlar. "Ya biz ormanları yok edeceğiz, ya onlar bizi yok edecek(!)" Nüfusun artması bir yandan, işsizlik bir yandan, keçilerin yeni yetişen ormanlarla beslenmesi bir yandan, kesilip, yakılıp ya da boğularak yok edilen ormanların yerine yapılan tarlaların dinmeyen yağmırlarla akıp gitmesi bir yandan; ne yapacağını şaşırmış yurdum insanı.
.
Sonrasında Urfa ve Maraş'a yol alıyoruz Yaşar Kemal'le birlikte. Urfa'nın sıcağı, efsaneleri, at, avrat, silah sevdaları derken Yozgat ile son buluyor yolculuğumuz. Kolay okunan ama yer yer yazarın tavırlarından rahatsız olduğum bir kitaptı.
