Afşar Timuçin'in "Denizli Pencere"si kısa, hoş, hayatın içinden öykülerden oluşuyor. Kimi zaman biraz efkârlı, kimi zaman mizahi yönü ağır basan, hayatın farklı farklı cephelerini ele alan kesit öyküleri...
Dilini sade ve olgun buldum, zorlamalara hiç başvurulmamış. Timuçin'in anlatımında kendine has tabirler, tasvirler, benzetmeler de bolca mevcut. Sade bir sanatı var yani Denizli Pencere'nin. İnsan "Bir öykü daha... Hadi bir tane daha... Bir tane daha..." derken çabucak bitiriveriyor kitabı. Böyle çekici bir yönü var.
Elbet her okurun beğeneceği tipten öyküler değil Denizli Pencere'deki öyküler, sıkıcı gelebilir kimisine. Ancak bana kalırsa öykü türünün, bilhassa kesit öyküsünün mantığını, hissini pek başarılı yansıtan bir kitap bu. Okurken hep usta öykücüleri hatırladım, onları çağrıştırdı bana. Mesela Haldun Taner'i, Sabahattin Kudret'i, Cemil Kavukçu'yu...
Oldukça düşük puanlar verilmiş bu kitap için. Bana kalırsa hakkı yenmiş. Öykü üzerine kafa yoran, ona gönül vermiş okura tavsiye edilir.
