Kamber dedi ki Arzu'ya: Bütün çirkinlikleri utandırmak için tanrılaşan bir sevgi gerekirdi. Gülünç olsun diye bütün iğrençlikler bir sevgi gerekirdi. Işıklarıyla bütün bir olmazlığı yıkayan, yücelerek yüceye inandıran bir sevgi gerekirdi korkulara. Tutkuyu inanç diye getirerek dünyamıza içimize bir güneş gibi doğan, kuyularda su, dağlarda kar, denizlerde mavilik kadar dönülmez olan bir sevgi gerekirdi boşluklara. Bir sevgi gerekirdi sarsılmayan, bin savaşta çökmemiş kaleler gibi, umutlar gibi ses verip uzaktan, bir gün yakına getirip kendini hiçbir gize sığınmamış bir doğru gibi birden ışıyan bir sevgi gerekirdi bitmişliğe, bir sevgi gerekirdi en başından…” Afşar Timuçin, Arzu ile Kamber