Dicle'nin Yakarışı Gönderileri
Dicle'nin Yakarışı kitaplarını, Dicle'nin Yakarışı sözleri ve alıntılarını, Dicle'nin Yakarışı yazarlarını, Dicle'nin Yakarışı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
~Artık yoruldum.Bu gecelik bu kadar.Yaram sızlıyor, ağrı sesimi kısıyor.
Sayfa 35Kitabı okuyor
~Siz hiç ölmemiş bir insanın gözlerine baktınız mı?
Sayfa 23Kitabı okuyor
~Dicle ne söylüyor?
Ses; ölülerin,kaybolmuşların ve unutulmuşların sesidir.
~Ölülerin sesi duyulmaz,solukları hissedilmez.
~Bir ses,ondan geriye sadece bu kaldı,bir ses...
Yürek yanmayıncaya kadar gözler yaş dökmez.
Sayfa 139Kitabı okudu
Tevrat'ın girişinde söylendiği gibi, önce söz vardı, sözle, insanoğlunun yarattığı en değerli varlıkla her şey yaratıldı, onun için söze inanın, hiçbir zaman söze yüz çevirmeyin, öğrenin...
Sayfa 127Kitabı okudu
Gotinên pêşiyan...
Kürtlerin bir atasözü var, derler ki, ayının bildiği otuz üç hikaye, otuz üçü de armut üzerine...
Sayfa 126Kitabı okudu
Bir kürt yazar
"...gülün neden dikenleri var diye düşünüp kahrolacağımıza, dikenlerin içinde gül yetişiyor diye sevinmeliyiz."
Bilgi aşağıda duranı yüceltir, bilgisizlik yukarıda duranı aşağı indirir...
Sayfa 92Kitabı okudu
Kürdler der ki, kendini tanıyıncaya kadar, ömrünü tüketti.
Sayfa 86Kitabı okudu
Hiçbir zaman, devlet ve hükümdarlık gibi büyük bir hedefe ulaşmayı becerememiş olan Kürt mir ve beyleri, her zaman küçük hedefler ve küçük kazançlarla yetinmiş, küçük övgülerle tatmin olmuşlardı.
Sayfa 160 - İthaki yayınları. Çev; Muhsin Kızılkaya
Tarihsel hatalar
Kuruluşundan beri Osmanlı devletiyle birlikte olan, onların olduğu kadar Ermenilerin, Asurilerin, Süryanilerin, Yahudi ve Yezidilerin de ülkesi olan Kürtlerin ülkesi, Anadolu ve Mezopotamya arasında, iki kadim nehrin, Dicle ile Fırat'ın arasında kuruluydu. Ülke, tarihi boyunca mirlerle beyler arasında bölüşülmüş, kendini Osmanlı ülkesinin bir parçası olarak görmüş, herzaman birbirlerine düşmanlık besleyen Kürt mir ve beyleri birbirleriyle didişmiş, birbirlerinin varlığını kabul etmemiş, ama Öte yandan her zaman Osmanlı'nın hükümdarlığını benimsemiş ve devletin bir dediğini de iki etmemişlerdi. Osmanlı ordusuyla savaşa gitmiş, Osmanlı ülkesinin sınır boyları olan uzak ülkeler. de meydana gelen ve her zaman cesaret sınama meydanına dönen savaşlara kendi savaşçılarını göndermiş, günü geldiği zaman devletin bekası ve Sultan'ın selameti için göğüslerini siper etmiş vergisini vermeyi ihmal etmemiş, Sultan'ı kendi sultanları olarak kabul etmişlerdi. Ancak bir şartla; içerde özerk yaşayacaklardı, padişah arada bir, sıcak bir selam veya onları unutmadığını gös terecæk küçük bir hediye gönderecek, devlet onlara saygı göste recek, varlıklarına veya zenginliklerine elini uzatmayacaktı Devletle mirlikler arasında yüzyıllara dayanan bu anlaşma, son yıllarda bozulmuştu.
Sayfa 249 - 250İthaki yayınları. Çev; Muhsin Kızılkaya
Dengê mirovan
İnsanların sesi ruhlarıdır, seslerinden ruhlarının haritasını tanıyabilir, içlerinden geçenleri keşfedebilir, duygu ve düşüncelerini okuyabilirsiniz...
Sayfa 72Kitabı okudu