Hiçbir zaman ne yapacağımı bilemeyeceğim, hep böyle çırpınacağım, bir o yana bir bu yana, hep aynı telaş... Şu anda da ileride duyacağım telaşların telaşıyla çırpınıyorum kımıldamaksızın.
İnsanın anılarının değişmemesi ne sıkıcı. Aynı şeyleri anımsamak dert değil de, aynı anıların her seferinde aynı duyguları getirip insanın boğazına dayaması yok mu?
Kimin umurunda? Kimin ne derdi var senin yaptıklarınla, söylediklerinle? Kaçamak yanıtlarının üzerine gidip seninle hınzırlığına didişecek biri mi var?