Sözler ve Alıntılar
Utanmak güzeldir. Utanmayan insan edepsizliği bir yaşam olarak gören insandır. Edep, İslam ahlakı ile yani vahyin kendisi ile kuşanmaktır; semadan gelenin kalbimize, oradan da hayatımıza dökülmesidir. Ve kalbimize düşen tüm ayetler fıtrati muzdan ne kadar uzaklaştığımızı bize gösterdikçe, Ademin çıplaklığı gibi bir utanç dalgası tüm vücudumuzu saracaktır. O zaman saklanmak için büründüğümüz örtünün bizi saklayıp korumadığını göreceğiz. Tüm bunları yani vahyin semadan sokağa inişini gördüğümüzde, işte o zaman Allah'ın ayetlerini okumuş olacağız. İşte o zaman Kur'an nazil oldu diyebileceğiz.
Eğer Mushaf sayfalarını okuyan dudaklarımız onu kalbimize taşımıyorsa oradan da zamanımıza ve mekânımıza/toprağımıza düşürmüyorsa ve bizleri şehrin sokaklarında gezdirmiyorsa nasıl olurda Kur'an okuduğumuzu iddia edebiliriz ki?
"İmansız salih amel" uhrevi akıbetten insanı kurtarmayacağı gibi "salih amelden yoksun imanın" da insanı kurtarmayacağı aşikardır.
Her insanın hakikat arayışı, bir dinin kapısında son bulur. İnsan içinde yaşadığı kaosu dindirmek için dinin kapısından içeri girdiğinde aslında tüm beklentisi, yaşadığı sıkıntılardan kurtulmaktır. Ruhi arayışın insanı getirdiği son nokta burasıdır. Çünkü arayan insan bu kapının içinde huzur, dışında azap olduğunu anlayıp bilmiş ve itminana ermiştir.
Şirkin ve zulmün bu dine tevhit kapısından girmesi kadar acı ve trajik bir durum olabilir mi acaba?
Dostoyevski:
"Eğer Tanrı olmasaydı her şey mubah olurdu."
Çünkü dünyevi yaşamda Allah'ı denklemin dışına çıkarırsak/ yok sayarsak, o zaman insanı mutlak olarak iyi olanı yapma konusunda bağlayıcı hiçbir güç kalmaz. Hesap verme endişesi olmadan insanın nefsine sınır koyması beklenemez.
Din insandan ne ister? İşte bu sorunun cevabı gereği gibi verildiği an, nüzul süreci tamamlanmış, vahiy önce kalbimize oradan da sokağımıza inmiş olacaktır.