Emeviler, şirki tanınmaz hale sokarak, Ebu Cehil’de olanları İslam diye dinleştirdiler.
Vahyin yeryüzüne inen ilk suresinde Cenabı Hakk’ı tanıtmaya ayrılan ayet sayısı beş, insanı tanıtmaya ayrılan ayet sayısı üç iken şirk patronu Ebu Cehil’i anlatmaya ayrılan ayet sayısı, onbirdir. Sarsıcı bir delaletle şuna vurgu yapılmıştır: Şirkin başı olanlar ve binnetice şirk, Allah’ın varlık ve birliği de dahil, her şeyden önce tanınmalıdır. Çünkü şirk ve şüreka tanınmadan, Allah’ın varlığına ilişkin kısımları da dahil, Kur’an mesajı tanınamaz.
Kur’an’ın savaşı, şirk iledir, ateizm veya öteki dinlerle değil. Şirkin olmadığı yerde Kur’an din savaşına girmez. Kur’an iki yerde savaş veriyor: 1.Genel Savaş, 2.Din Savaşı. Bunların ikisi de zulme karşıdır. İslam, hiçbir din ve inançla kavgaya girmiyor. Tek istisna şirktir.
Tevhit bilinmeden onun zıddı olan şirk bilinemeyeceği gibi, şirk tanınmadan da onun zıddı olan tevhit bilinemez. Emevi zorbaları, bu gerçeği çok iyi bilmekteydiler ve İslam mesajının anlaşılmaması için bu bilgilerini ustalıkla kullandılar. Onlar, biliyorlardı ki, tek başına tanıtılan tevhit Kur’an’ın tevhidi olmayacaktır. Onlar bir yandan tevhidi anlatarak, Allah ile aldatılan kitlelerin nabzını şerbetlediler, öte yandan, şirkin tanınmasına olanak vermeyerek İslam’ın gerçek mesajının hayata geçmesini engellediler.
Bugünün Emevi takipçisi siyaset dincilerinin yolu da aynen budur. Onlar da, bir yandan yüzbinlerce ifade edilen camilerle, Kur’an kurslarıyla tevhidi anlatırken öte yandan en azılı Kelimesi Şehadet düşmanı emperyalistlerle işbirliği yaparak şirkin tanınmasına giden tüm yolları tıkamaktadırlar. Böylece hem Müslümanları memnun ediyorlar hem de İslam’ın düşmanlarını.
Kur’an’ın en büyük devrimi, şirkin sadece bir türünü değil, her türünü deşifre etmek olmuştur. Özellikle menfaatçılık ve riya şirkini. Bu eser Kur’an’ın o büyük devrimini ayrıntılamaktadır.
