Oğlum, sana bir şey söyleyeceğim... Bir şey... Ölüyorum. Senden birşey istiyorum... ama... bıraktığım mirası helallikle kullanmak istiyorsan, beni defnederek hemen sefere çık. Dünyanın en ahmak, aptal insanını bul ve o insanın en ahmak olduğuna emin olduğunda, dön geri gel ve sana bıraktığım her şeye sahip ol, helallikle ye, hayatını yaşa. Söylediklerimi yaparsan, biriktirdiklerimi nasıl harcayacağını da öğrenmiş olacaksın. İşte o zaman yanıma yüzünün karasıyla gelmeyeceksin." Oğlu hayrete düştü, gözleri, babasının gözleri gibi büyüdü, büyüdü; tavana değil babasının yüzüne saplanıp kaldı. Önce ölüm korkusundan babasının aklını kaçırdığını sandı, ama babasının kıyılmış gözlerindeki ifadeyi gördüğünde yanıldığını anladı. Dünyanın en aptal insanını bulup da ne yapacaktı? Ne işine yarayacaktı bulacağı bu aptal? Babasının servetini rahatça yemesi için gerek var mıydı buna? Bir şey anlamadı, ama babasının ısrarlı bakışlarından kurtulamayıp razılıkla kafasını kımıldattı. Sonra babasının kolundan sıkıca tutmuş elinin boşaldığını hissedip, ölümün buralarda, çok yakında olduğunu anladı. Babasının gözlerini acele etmeden, sessizce kapadı. Babasını defnettikten sonra yedi gün matemini tuttu, kırk gününü beklemedi, kalanlarla vedalaşarak atına binip yola koyuldu... O, dünyanın en ahmak insanını aramaya gidiyordu...
