Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.6
Doğu Öyküleri
Ferit EdgüDoğu Öyküleri Yorumları ve İncelemeleri
Doğu Öyküleri yorumları ve incelemelerini, Doğu Öyküleri kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Doğu Öyküleri puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Doğunun soğuğunu, doğunun vahşiliğini ve doğallığını en sade bir dille anlatıyor. Kimseye acımadan, kimseyi acıtmadan anlatıyor. Biz olmadan onlara karışmadan nasıl yapıyor bunu?
Doğu Öyküleri kitab iki bölümden oluşuyor:Uzun öyküler ve Kısa öyküler.
Uzun öykülerden oluşan ilk bölüm Doğu Öyküleri başlığını taşıyor ve bölümde Mirza, İbramın Oğlu İbramın Öyküsü, İnsan Kokusu ve Mutluluk adı altında dört öykü yer almaktadır..Kısa öykülerden oluşan ikinci bölüm ise Minimal Doğu Öyküleri başlığını taşıyor ve bu bölümde de 17 kısa öykü bulunmaktadır: Atsız, Söyleşi,Bu, Annem ve Ben Yıkılmış, Fal, Kayıt, Konuşma, Rastlantı, Nöbetçi, Pusula/sız, Karakış, Ses, Kim, Hoş, Kerem ve Ne.Hakkari ve cıvarı başta olmak üzere yazar coğrafyadan kaynaklı sorunlarla birlikte halkın yaşadığı zorluklar ve yöre yaşamından kesitler sunmaktadır.İlk dört öykü dışındakiler minimalist öykü anlayışı tarzında yazılmış, kısa hikayelerdir.
İlksöz: Yalnızlığım, çaresizliğimde kayboldu.
Doğu Öyküleri, Ferit Edgü'nün Hakkari'de Bir Mevsim ve Kimse kitaplarına benzer şekilde Doğu insanının çaresizliği ile kendi yazlığının iç içe geçtiği bir kitap. Tüm bu kitaplarının oluşumunu sağlayan olay, Ferit Edgü'nün 1964'te askerliğini öğretmen olarak Hakkari'nin
Ortak dilin, ortak sözcükler demek olmadığını biliyordum.
Köy göçmüş.
Çocuklar (bile) ölmüş.
Aileden hayatta bir o kalmış bir de annesi.
Böyle diyor:
Peki siz ne yapacaksınız?
Diye soruyorum yalnızca bir şey söylemiş olmak için.
Duralamadan, ilkin soruyor, sonra yanıtlıyor:
Biz mi?
Biz de yakında öleceğiz.
Annem de ben de.
Peki niçin gitmiyorsunuz burdan? diyorum.
Gitmek mi? diyor (şaşkın) Biz her yere gittik. Annem ve ben. Burdan başka neresi kaldı ki?.
Kitaplığımın bir köşesinde uzun zamandır bana '' beni oku '' çağrısı yapan bu kitaba bugün kayıtsız kalamadım. Halihazırda Reşat Nuri'nin Çalıkuşu'sunu okuyordum aslında ama ilk başta da dediğim gibi daha fazla bu çağrıya kayıtsız kalmak istemedim.
Kitabın konusuna gelirsek 4 uzun öykü ve 17 minimal öykü denen çok kısa öykülerden oluşan, Doğu insanlarının mevsim koşullarını, çaresizliğini, umudunu, dillerini anlattığı 76 sayfalık kısa bir öykü kitabı. Öykülerin tümünün genel özelliği, durgun bir üslupla anlatılıp fakat bir o kadar da dolu dolu olmasıydı. Can alıcı çok güzel diyalogların da olması ayrı bir güzellik katmıştı kitaba. İlk başta da belirttiğim gibi mevsim koşullarının ne kadar ağır olduğu, insanlarının ne kadar iyi ve masum oldukları, arazi kavgası yüzünden mapushaneye düşen İbram'ın oğlu İbram'ın yürek burkan acı sonunu, terkedilen bir kadından alınan ''insan kokusu'' denen bir kokunun, bilinmediği aydınlatmak isteyen mardinli bir inşaat ustasının terkedilmiş süryani köyünü ziyareti... Kitapta geçen her olgu, öykü, konuları çok çok güzel işlenmişti, Mutlaka Ferit Edgü ile tanışmanızı ve bu kitabını okumanızı istiyorum, sağlıcakla kalın =))
Kimin hikâyesiydi bu? Anlatıcının mı, anlattıklarının mı yoksa?
Bilmemenin, üzerine hiç bir sorumluluk yüklemediği bu insanlar yalnızlıklarının farkında bile değillerdi. Bu şartlar altında, evet bu hayat şartları altında devam edebilmelerinin ve kendilerini huzurlu bulabilmelerinin tek yolu buydu. Farkında bile olmamak. Yanlızlığın ne demek olduğunu bile bilmiyorlardı. Ama zaten bilmek adına çaba harcamıyor hatta bu durumla karşılaştıkları gibi kaçmayı seçiyorlardı. Yalnızlık onlar için en yabancı ama içlerinde en çok yer edinmiş duyguydu. Bilmiyor ama yaşıyorlardı, hiç sorgulamıyordı ve böyle güvende hissettikleri kesindi . Bu yüzden susmuştu belki de yabancı, onlara dokunmanın onlarda açacağı derin boşlukların farkındaydı. O farkındaydı, her şeyin. Farkında olmanın içselleştirdiği sorgulama hali gitgide arttı, onlarla arasında ki uçurumlar yabancı sıfatını sıfat olmaktan daha ağır sorumluluklara tabi tuttu. Bir yalnızlığı görmek kendi yalnızlığını anlamaktır.
Peki kim daha yalnızdı? Hiç haberi olmadan yalnızlıklarına bile yabancılaşmış bu insanlar mı yoksa bu yalnız insanların arasında yalnızlığıyla yabancı kalan mı?
Bilenin de bilmeyenin de yalnızlığı ağırdır. Çünkü insan bir gün ömrünün yittiğini anladığında şöyle dönüp bir bakar ve elbet bilen de bilmeyen de yalnızlığın iniltisini hisseder yüreğinde..