Bütün renklerin aynı hızla kirlendiğini söyleyen "Yalnızlık paylaşılmaz.. Paylaşılsa yalnızlık olmaz." diyerek devleşen, kelimeleriyle insanı kendine hayran bırakan güzel yürekli şair Özdemir Asaf.
Özdemir Asaf'ı her ne kadar tanıdığımı sansam da, O'nu ne kadar az tanıdığımı bu kitap sayesinde öğrendim.
Usta şair adeta şiirlerinde kelime oyunu yapıyor. Aynı kelimeyi birkaç kez değişik anlamlarda kullanarak insanı şaşırtıyor. Özdemir Asaf'ın şiirlerini anlamak için bir kez değil, birkaç kez okumak gerekiyormuş, onu anladım. Şiirleriyle adeta okuyana beyin jimnastiği yaptırıyor. (Noktasız)
Kök ve ekleri olduğu gibi değil de, olması gerektiği gibi yazmış. (Bir Tüy - Boş - Yarış) Bir çok şiirinde bir kelimeye bin anlam yüklemiş. Tıpkı "Ultra" şiirinde belirttiği gibi.
Doğan Hızlan'ın dediği gibi şiiri en aza indirmeye çalışmış. Bazı şiirleri öyleki iki dizeyle son bulmuş (Kolsuzun). Sanki kelimeleri elinden geldiğince az kullanarak israf etmemeye çalışmış gibi. Bazen de aynı kelimeyi sürekli kullanarak, kelimenin tadını çıkarmış gibi. (Bir Kadın Gördüm, Bilseydi Eğer)
Onu erken yaşta kaybetmemiz gerçekten çok üzücü. Edebiyatımıza kimbilir ne şahane şiirler kazandıracaktı.
Not: Şiirlerini anlatırken örnek vermemek olmazdı. O'nu ancak şiirlerini okuyarak anlayabiliriz. O'nu anlatırken kendimi çok yetersiz hissettim. Umarım anlatabilmişimdir.
