Peyami Safa'dan okuduğum ilk eser fakat son olamayacak... Yazım dili, akıcılığı, üslubu ve olaylarıyla beni çok içine çeken bir kitap oldu birkaç saate hemen bitti. Ayrıca romanın otobiyografi özelliği taşıması da beni kitaba bağlayan unsurlardan.
Hasta gencin konuşmaları -iç konuşmaları- inanılmaz güzel aktarılmıştı. Evet bu kadar büyük bir hastalık geçirmeyenler her şeyi anladıklarını iddia edemezler buna katılıyorum, fakat şunu da eklemek isterim her şeyi anlamış olsalar bile kimse bu kadar güzel ifade edip bu kadar güzel satırlara dökemezdi... Ve sonuda tahmin ettiğimden güzel bitti sonunu sevdim.
! Sayfa 100de şöyle bir kısım var, 'Allah gibi, kuvvetini göstermeden kuvvetli duruyorlar.' Buradaki ifade elbetteki kötü değil ancak duvar gibi bir varlığın yüce Allah'a karşı benzetme ve betimleme yapılması hoşuma gitmedi, rahatsız olduğum için söylemeden geçemedim. İyi okumalar. :)
