Dönüşsüz Yolculuklar Kitabı
Ethem BaranQuotes
Her gün aynı şeyleri yaşamış ve yaşıyor olmak katlanılır bir alışkanlığı da getiriyor muydu yanında?
Pek konuşmazdı; çok şey biliyor, çok şey düşünüyor gibi suskundu. Tıpkı bozkır gibi... Bozkır da öyledir ya, bitip tükenmezliğinde, sararıp solmuşluğunda, güneşe, rüzgâra, kara, yağmura karşı sere serpe uzanmışlığında kendini gizlemeden ele verir de, koynunda sakladığı bir deresi, alçacık bir tepesinde yapayalnız bıraktığı bir ağacı, birbiri ardına devrilen tepelerinde ufku aramaktan yorgun düşmüş bir yoluyla pek çok sırrı saklar gibidir. Ne var ki ortada sır yoktur. Hepsi budur.
"Ben ona aşkımı söylememiștim
Duyunca gözleri doldu dediler."
Halk türküsüKitabı okudu
Şehir hemen geride kaldı. Issızlığın ortasına düştüler. Ekinleri biçilmiş tarlalar ve yer yer yeşillikler arasından uzanan yol, rastgele atılmış bir ipi andırıyordu.
Akasyalar, iğdeler, söğütler yol kenarında, dere kıyısında.
Telgraf direkleri, asfalttan ayrılan tozlu yolların ucunda toprağa bulanmış köyler, arada bir taze yeşil bostanlar.
Alıç ağaçları.
Bozkır.
İçimin genişlediğini hissediyorum yazdıkça. Özgürlük duygusu gibi bir şey bu. Kimsenin ilişemeyeceği yaşanılan dünyanın, şimdiki zamanın çok uzağında bir yerde olmanın verdiği bir duygu...
"Kara tren gelmez m'ola
Düdüğünü çalmaz m'ola"
"İlk yağan kar gibiymiș... Çok yağar ama çabuk erirmiș..."