Babam öldü.
Dün bir geyik avladım.
Ne diyebilirim.
Ya o ya ben, birimiz canından olacaktı.
Kitap böyle dikkat çekici bir şekilde başlıyor ama o kadar farklı ilerliyor ki beni çok şaşırttı.
Andreas Doppler: Bir başarı abidesi! İki çocuklu başarılı bir aile babası; başarılı bir tadilattan geçmiş güzel bir evi ve çok başarılı olduğu iyi bir işi var. Bir gün ormanda dolaşırken bisikletten düşüyor. Otların arasında yarı baygın bir halde uzanırken, uzun zamandır hissetmediği bir huzur doluyor içine: Neredeyse hiç tanımadığını fark ettiği babasının ölümü iyiden iyiye içine otururken, yeni banyo için fayans seçimi gibi banal düşüncelerden ve beynini kemiren o anlamsız çocuk şarkılarından kurtuluveriyor.
Birkaç gün sonra işini, evini ve ailesini terk edip ormana taşınıyor. Doğa güzel, karanlık ve derin; ayrıca Bongo var: Kendini geyikten başka her şey sanan ve kart oyunlarından zerre kadar anlamayan bu afacanla bir “avcı toplayıcı” gibi yaşamaya çalışan Doppler, yağsız süt krizine girince, bir adım daha ileri gidip takas ekonomisine geçiyor.
Kitap 21.yüzyıl klasik insanını anlatıyor. Hayatın gidişatından bıkıp usanmış, yaşamı, ölümü sorgulayan bir adamın hikayesi. Başarılı olmak için çok çalışmış ama hayatını boşa harcadığını düşünen bir adamın. Hayata kendimizi o kadar kaptırıyoruz ki, sanki her şeyin sahibi biz mişiz gibi davranıyoruz. Bazı haklı noktalara değinilmiş olsa da çerezlik bir kitap olduğunu düşünüyorum. Komik olduğu söylense de ben pek komik de bulamadım açıkçası.
