Dorianın tapılası güzelliği
(Spoiler içerir!)
Ah Dorian keşmekeş bir haz dünyasında zevkine tapılan bir güzelliksin. Seni hep kolay manipüle edilen zavallı , ürkek ve bir şeytana ruhunu satan masumane bir sima olarak hatırlayacağım. Yüzündeki o imgelerin kafamdaki tahayyülü o kadar net ve bariz ki o kahrolasıca gözlerindeki riyakarlık, dudak kıvrımlarındaki küstahlık midemi bulandırıyor. Henry karakteri, en yakın dostu, materyalist ve modernitenin ölçüsüz şahikası diyebilirim. Onun iğrenç fantezi deneylerinin biricik deneği dorian zavallısı. Kadınlara yönelik yaptığı iğrenç aşağılamalarda cabası.
Ben en çok bu hikayede üzen karakter, ressamın masumane karşılıksız dostluğu oluyor. Genel kurgu olarak insanın bu kitabı okuyup da bu dünyanın sefahatine bir ömür boyu sürse de ruhunun çürümesi onu an be an takip edecek. İnsanın bedenini bu kadar göze sokulduğu bir çağ da bizim çabamız ruhumuzun da beslenmeye ihtiyacı olduğunu unutmamak.
“Ama gözler gerçeği göremez ki. Yüreğiyle aramalı insan. “değil mi amabir kitabı bu kadar yaşayarak okumak sizce de çok etkileyici bir şey değil mi? Bu biraz karakter analizi gibi oldu ama kitap da bir ideal kimliğin umarsız arayışlarında yalpanan bir Dorian var:(
