16 öyküden oluşuyor kitap. Hepsi de içe dönük, aşırı duyarlı, sevgiye aç, yerini bulamamış birinin, Kemal'in, dilinden anlatılmış. Çocukluk ve gençlik yılları diye ikiye ayırabiliriz hikayeleri.
Çocukluk kısmında dağınık, geniş ailesi üzerinden devri anlatmış Kemal. Eskinin şatafatlı köşklerinin dökülüşünü, görkemli bahçelerin bakımsız kalışını, elmasların cam kırıklarına dönüşünü anlatacak. Aynı zamanda da bu yıkıntıların arasından apartmanların yükselerek nasıl da yeni bir devrin başladığını. Anlatıcı bu kısımda çocuk ancak öyle detaylar, gözlemler var ki sanki siz de orada, gülibrişimlerin, sardunyaların arasında berabersiniz Kemal ile. Hüzünlü ancak eski fotoğraflara bakmak gibi.
Gençlik yılları ise yine aynı gözlemcilik ile dolu. Yazar toplumun sorunlarını yansıtmak istemiş ve başarmış da. Kemal'in yalnızlık buhranlarının arasından dönemin siyasi ve toplumsal sorunlarını izliyoruz. Çocukluk yıllarının aksine sadece hüzünlü değil depresifti de ki sanıyorum ki bu gayet doğal.
Arka kapak dışında hiçbir şey okumadan başlamıştım bu kitaba. Etkileyici bir keşifti.
