O gece ölümcül bir dönüm noktasına gelmiştim. Bu keşfe, daha asil bir ruhla başlamış olsaydım, cömert ve dindar arzuların egemenliğindeyken böyle bir riski göze alsaydım, her şey başka türlü olurdu. Doğum ve ölümün ızdırabından, şeytan yerine bir melek çıkarırdım. İlaç, iyi kötü ayırt etmiyordu; şeytani ya da ilahi fark etmiyordu. Yalnız, hapsolduğum yaradılışımdaki çıkış kapılarını sarsıyordu ve Philippi’nin tutsakları gibi içeride olanları dışarı salıyordu. O anda sahip olduğum erdem uykudaydı. Tutkumu ayık tutan kötülük tetikteydi ve fırsatı kaçırmadı; tasarlanan Edward Hyde’dı. Dolayısıyla, iki ayrı görüntünün yanı sıra iki ayrı karakterin sahibiydim; bir tanesi tümüyle kötülük ve diğeri, düzelmesinden ve gelişiminden umudumu kesmiş olduğum, uyumsuz bir bileşen olan eski Henry Jekyll. Bu nedenle bu manevra tümüyle kötüye gidiyordu. İnsanlar eskiden, saygınlıklarını riske atmadan, kendileri adına suç işleyecek katiller tutarlardı. Bunu kendi zevki için yapan ilk kişi bendim. İçten bir saygınlıkla, toplumun gözüne girebilen ve sonra bir anda yeni yetme bir çocuk gibi sorumluluklarından sıyrılıp gönlünce davranan ilk kişi de bendim. Hiçbir şey sızdırmayan kabuğumun altında güvendeydim. Bir düşün! Ben yoktum bile.”
İskoç yazar Robert Louis Stevenson, 1886 yılında yayımladığı bu eserde kötülük sorununu, iyi ve kötü kavramlarını ve bunların toplumsal karşılığını irdelemiştir. Bilim kurgu edebiyatının en bilinen örneklerinden sayılan bu eser, günümüzde hâlâ sevilerek okunmaktadır.
