(Spoiler)
İnsan ölümün eşiğine gelince mi kendine gelir?Bu şımarıklık değil de nedir?Halbuki her gün,yeni gündür. Yeni gün bizlere biçilmiş bir kaftandır.Yeni bir güne uyandığımızda ailemizi,sevdiğimizi bu günde görmeyi konuşmayı Allah bana lütfetti diye düşünmek bu kadar mı zor?Her gün ilk kez görüyormuş gibi veya son görüşümüzmüş gibi bakış açımızı değiştirip hayatımızı güzelleştiremez miyiz?
Aşk 2 yıllık değildir. Bıktım,sıkıldım,usandım diyenler kıymet bilmeyen insanlardır.Belki de "uf"ladığımız gün sevdiğimizi göreceğimiz son gündür...Belki ağladığında ona sarılmak hem ona hem bize iyi gelecektir...Layevski tam tersi bir adam işte...Sevmeyi 2 yıl sonra yanılgı zannediyor.Ama ölümün eşiğine gelince kendine geliyor . Yazık! Belki de birçok evliliğin temelini sarsan şey budur.Halbuki İslamiyet imanın yarısını koruma altına almanın evlilikle olduğunu söylüyor.Zoolog onu öldürmeyerek 2 insan değişimine şahit olduk.Layevski'nin değişimine mutlu oldum.İmtihanlar da bizi böyle geliştiriyor işte. Dilerim ki hepimiz imtihanlarımızı Allah'ın rızasını kazanarak geçebiliriz.
Sevmek çorap değiştirmek gibi değildir.Layevski'nin son haline bürünmüş insanları tebrik ediyorum.
İlginç bir kitaptı.İyi okumalar dilerim.