Fakir Baykurt’un okuduğum 15. kitabıydı. Romanlarını öykülerine göre daha çok beğeniyorum. Bu kitabı da fena değildi. Gurbetçilerin hayatını merak ediyorsanız okuyabilirsiniz.
Çalışmak için almanya ya giden iscilerimizi gozlemleyip bu kitabi yazmis olan bir yazar. Alman dilini öğretmeye calisan alman ogretmene turkceyi ogreten koca yurekli isci sınıfı. Komik bir kac olay var yakalayin.
"Kendi köyümüzde ağır taş iken, savrulduk, yel olduk gurbet ellerde..."
Bazı kitapları okurken, bazı türküler dolanıyor dilime. Sanki o türküyü dinlemezsem kitap bitmemiş olacak, eksik kalacak. Kitaplar ve türkülerin kardeşliği daim olsun!
Kitabımızın adına özenerek, bu incelemeyi bir trende yazıyorum. Şanslıyım, hem oturacak yer
Mahzuni Şerif bir türküsünde
"Aman yıkılası oy kula kulluk
Gelinler ağladı, türedi dulluk
Mahzuni der bütün sebep yoksulluk
Alamanya sana giden gelmiyor"
diyor. Fakir Baykurt Barış Çöreği" kitabında Almanya'ya giden işçilerin çocuklarının hikâyelerini anlatıyordu bu kitapta ise işçileri anlatıyor. Büyük umutlarla gyrbete gidenlerin yaşadığı kültür şoku, dil problemi, entegrasyon sıkıntıları farklı hikayelerle dile getirilmiş. Sadece gidenler değil geride kalanlar da unutulmamış.
Genellikle romanlarıyla tanınan Fakir Baykurt'un usta işi öykülerinin arka fonunu Duisburg'un sanayi ileştmelerinin kirlettiği puslu havası oluşturuyor.
Adaletsizliği, hukuksuzluğu ; tüm zorlukların arasında sevmeyi ve sevilmeyi anlatıyor Fakir Baykurt.
Sadece Almanya'daki Türklerin değil, Almanların da hikayeleri, kısacası insanlığın ortak hisleri kısa ve vurucu öykülerle anlatılıyor.
