...Birbirlerini ırk,cins, renk, kafatası biçimi, inanç, ulus ayrımı yapmadan, sadece “insan” oldukları için seviyorlardı. “Dünya hepimizin” diye düşünüyor, herkesin dirlik içinde yaşaması gerektiğine inanıyorlardı.
İnsanların bir bölümü, kimi kez derilerinin rengini bahane ederek ,kimi kez kafataslarının biçimine takılarak, kimi kez inançlarını göz dikeni ederek, kimi kez de beslenme kaynaklarına, barınma olanaklarına göz koyarak, diğer insanları boğazlayıp durdular...
““Yaşam o denli güzel ki! En kötü animda bile dünyadan kendi isteğimle ayrılmayı düşünmem. Hem bugün açmaz içindeyiz, ama her yeni gün yeni umutlar getirir. Her şeyin bittiğini sandığın bir arada pek çok şey birden başlayabilir.”