Dünya Tiyatrosu Tarihi 1
Özdemir NutkuQuotes
İlkel insan her sonun bir başlangıç olduğuna inanırdı.Her ölüm yeni bir doğumu, her doğum yeni bir ölümü getirirdi.
Sayfa 18
doğumdan ölüme insan evladı. 10/10
"Bütün dünya bir oyun sahnesidir. Kadın, erkek bütün insanlar da yalnız oyuncular. Her birinin giriş ve çıkış zamanları vardır. Perdeleri yedi çağ olan oyunda insan birçok roller oynar. İlk önce sütninesinin kollarında ağlayan, salyalarını akıtan bebektir.Sonra,sızıldayan, çantası ve tertemiz sabahlık yüzü ile isteksiz isteksiz, böcek gibi sürünerek okula giden okullu.Sonra fırın gibi derinden soluk alan, sevgilisinin kaşına destan yazan âşık. Sonra garip küfürler savuran, pars sakallı, Şerifi üzerine titreyen, çabuk kızıp kavgaya girişen, su kabarcığından farksız, ünü top ağzında bile arayan asker. Daha sonra saygılı, yuvarlak göbeği besili bir piliçle astarlanmış, bakışı sert, sakalı usulünce kesilmiş, arifane hikmetleri ve günlük örnekleri bol,kimin haklı, kimin haksız olduğuna karar vererek rol oynar. Altıncı çağ, burnunda gözlük, yanında kese, eskimeden saklanmış pantolonu sıska bacaklarına büsbütün bol gelen, gövdesi kupkuru, ayağı terlikli soytarı duruuna alır; kalın erkek sesi tekrar çocuk sesi gibi incelerek düdük sesine döner. En sonuncusu,bu garip,heyecanlı hikayeyi sonuçlandıran sahne, ikinci çocukluktur,tam bir unutulmalıdır: dişsiz,tatsız,hiçbir şeysiz.
Sayfa 18
ilkel insana göre:
İnsan, doğanın doğum sancısını doğa ile birlikte çekmeli, yaratılışın anlamını doğayla paylaşmalıydı.
Sayfa 18