Davranışsal ekonomi son 25 yılda çok önemli yol kat etti. Özellikle psikolojik araştırmaların her geçen gün daha fazla katkı vermesi ile homo economicus kavramı da daha gerçekçi bir hâl almaya başladı. Bu kitaptaki en önemli fikir "özgürlükçü paternalizm" fikri bence. İnsanların eğitim seviyesi ve hayat tecrübesi ne kadar artarsa artsın sistematik hata yapmaya ve yanış tercihlerde bulunmaya devam ediyoruz.
Ekonomiler büyüse de gelir dağıtılımı adaleti her geçen gün daha da kötüleşiyor. Geri dönüşüm ve sürdürülebilir bir dünya için fikirler ortaya atılsa da doğaya her geçen gün geri dönüşü olmayan zararlar veriliyor. Özgür irade ve özgür seçim yüceltilse de insanoğlu her geçen gün bu özgürlüklerinden kendi isteğiyle feragat ediyor. İnsan yaşamı uzayıp, kalitesi artsa bile obezite gibi pek çok hastalık daha erken yaşlarda insanlarda görülmeye başladı. Büyük Birader kavramı rahatsız etse bile, içten içe insanlar kendilerini rahat ettirecek, refahı arttıracak, düzeni sağlayacak, vermekte zorlandıkları kararları onların yerine alacak bir otoriteye ihtiyaç duyuyor. Bu yüzden devletin varlığı daha büyük bir önem kazanıyor günümüz dünyasında.
Richard Thaler kitabı yazdığında henüz daha 2008 krizi yaşanmamıştı. Krizden sonra yazılsaydı kitabın içeriği nasıl olurdu bir okuyucu olarak merak etmiyor değilim.
