İlk 50 sayfada bile yazarın kedi dünya görüşünü genel geçer doğrular olarak paylaştığını görüyoruz ve bu durum kitabın objektifliğine gölge düşürüyor.
Kitaptan vereceğim şu alıntı anlatmak istediğimi daha net gösterecektir.
"Bununla birlikte, fert olarak, tarihte dinden nasibini almayan kişiler de görülmüştür. Bu gibi kimselerin ruhi hayatları yıkık, kuru ve adeta taş gibi duygusuz insanlardır. Çünkü bunların vicdanları körelmiş, hayatın maddi ve manevi acılarına dayanacakları ve sığınacakları manevi desteği kaybetmişlerdir. Bu duruma düşenler suç işlemeye çok müsait insanlardır. Çünkü ceza kanunlarının dışında manevi bir sorumluluğa ve her zaman kendilerini kontrol eden dini bir müeyyideye inanmazlar. Bu yüzden de yapamayacakları kötülük yoktur. Hâlbuki dindar insan sadece ceza kanunlarından korkmaz, manevi sorumlulukları da göz önünde tutar."
Açıkçası yukarıda paylaştığım cümlelere "Düşünce ve Uygarlık Tarihi" isimli bir kitapta rastlamak beni oldukça şaşırttı. Yazar herhangi bir dine inanmayan kişilere; duygusuz, içleri kötülükle dolu ve potansiyel birer suçlu gözüyle bakıyor. Bir İslam aliminin yazacağı dini bir kitapta bile böyle cümlelere rastlamak pek mümkün olmaz diye düşünüyorum.
Saygılarımla.
