Size 1957 Nobel Edebiyat Ödülü olan bir kitap ve yazar ile geldim. Albert Camus, sorgulayan, insanın iç dünyasını ve çetrefilli yollarını güzel anlatan yazarlardan bence. Bu kitabı da aslında bir itirafname. (Kısa bir roman görünümünü)
Kitabın içeriği şöyle :Başarılı ve herkes tarafından saygı duyulan bir avukat olan Jean Babtiste Clamence, bir akşam evine dönmek için bir köprüden geçer. Köprüden geçerken bir olaya şahit olur. Şahit olduğu bu olaydan sonra hem kendini hem de yaşadığı toplumu sorgular. Bu sorgulamalar onu bir düşüşe sürükler.
Dil olarak alaycı ve keskin bir dil kullanmış yazar. Bu tarz üslupları severim zaten. Genel olarak da kitabı beğendim. Sayfa sayısı olarak az, hacim ve içerik olarak yoğun bir kitap. Tavsiye ederim.
Kitapta altını çizdiğim satırlar :
" Evet; ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumiyetini yitirdik biz."
"Bir süre ve görünüşte, yaşamım hiçbir şey değişmemiş gibi sürüp gitti. Raylar üzerinde kayıp gidiyordum."
"Tek savunma gösterisi kötülüktür. O yüzden, insanlar yargılanmamak için yargılamaya koşarlar."
"Mutluluğunuz ve başarılarınız ancak bunları cömertçe paylaşmaya razı olduğunuz takdirde affedilir."
"İnsan böyledir aziz bayım, iki yüzü vardır onun : Kendini sevmeden başkasını sevemez."
"Gerçekten de cennet bu değil midir, aziz bayım, hayatla araya aracı koymadan yaşamak?"
