Çocukluktan beri, yani henüz Camus’ u tanımadan sürekli düşündüğüm “insan davranışlarının temelinde bencillik yatar” düşüncesini karşımda görünce çarpıldığım bir kitap.Birini seviyorsak,onun için çılgınca fedakarlıklarda bulunuyorsak, bu bizim kendi ruhsal tatminimizi sağlar sonuçta.Birine karşılıksız yardım ediyorsak, sonrasında kalbimizi kaplayan o ılık hava dalgasının hazzını yaşamak için yaparız bunu. Camus kitapta ikiyüzlülük kavramını da çarpıcı bir biçimde önümüze koyar:“Ölülere karşı neden daha dürüst ve cömertizdir? Nedeni basit, çünkü onlara karşı yükümlülüğümüz yoktur.”der.Gerçekten yaşarken etrafındakilere ızdırap veren,kimse tarafından sevilmeyen, ama öldükten sonra sanki dünyanın en iyi, en merhametli insanıymış gibi anılan birçok insan gördüm.Aslında bu tespiti Camus’tan önce atalarımız yapmış:”Kör ölmüş, badem gözlü olmuş.”
