Kitabı okurken Nietzsche'nin psikolojik sorunları olduğunu düşünmeden edemedim.
Kendini dahi, mükemmel, bilge, birçok şeyin "en" i olarak görüyor. Irkı ile gurur duyuyor "Alman kanı hiç karışmamış safkan bir Polonya soylusuyum ben." ksyf:8) Polonyalı olmayı kendisi seçmiş gibi gurur duyuyor, fakat Alman'ları aşağılamaktan kusursuz bir memnuniyet duyuyor ve birçok şeyin suçlusu olarak görüyor " sadece Alman olmaktan bile utanmazlar " Alman olmayı Almanlar mı seçtiler?
Almanlar hakkında olumlu sayabileceği ender kişilerden biri Wagner, müziğini oldukça çok beğeniyor. Kitabı okurken Wagner de bana eşlik etti.
Kendisiyle ilk kez tanışacak okurların Ecce Homo ile başlamasını düşünüyor. Ve bence de öyle olabilir çünkü diğer kitaplarından bahsediyor tabi ki mükemmelliklerinden bahsederek.
Kitabın bazı kısımlarında şiirsel bir dil kullanıyor, ara ara şiirler de yazıyor
"Sen ki alevli mızrakla
parçaladın buz ruhumu
şimdi koşuyor en yüce umuduna
uğuldayarak denize doğru:
Hep daha parlak ve hep daha sağlıklı
, en sevimli zorunlulukta özgür,
- senin mucizeni övüyor,
en güzel ocak ayı!" (syf 77)
İyi bir şaîr de olabilirmiş.
Kitabı Nietzsche'nin çok güzel düşünceleri için tekrar okuyabilirim.
Kişi nasıl kendisi olabilir diyen filozofumuz kendisi olabilmiş midir?
