"Ruhunu yitirmiş bu çağın vebası; düşünememek değil, hissedememektir.”
İnsan yazınca ya da yazabilme cesaretine ulaştığında, - yazdığı ne olursa olsun - bir kahraman yaratır kendine. Ve o kahramana düşünde tasarladığı bir dünya hediye ederken, durduk yere karşısında olan insanlara, muhataplarına söyleyemediği, söylemek istemediği bir dünya sözü o kahraman aracılığıyla iletir. Bilir ki, söyleyeceği şey çok değerlidir, bir çırpıda söylenip de kuru kalabalığa karışmasın, kaybolmasın, yok olmasın. Bunun farkında olarak yazar; güçlü karakterler yaratır ki o karakterin her sözünün, her davranışının, okuyucuların belleğinde travmatik bir etki yaratsın ister.
Yazarın gücü, nefes üflediği cümlelerinde gizlidir. O güç, okuyucuyla etkileşime girdiğinde görünür olur.
Dostoyevsky'nin "Ruhunu yitirmiş bu çağın vebası; düşünememek değil, hissedememektir." sözünü söylettiği Kirilov, belki romanın diğer kahramanları gibi baş rolde olan biri değildir ama en az diğerleri kadar önemli bir yerdedir Ecinniler romanında.
Son söz; hissetmenin, yaşamı sorgularken akıldan fazlasının lazım olduğu durumlarda başvurulacak bir özellik olduğunu unutmamamızdır. Çünkü hiçbirimiz yaşadığımız bu düzen içerisinde ana karakter değiliz, aklımız da bir yere kadardır. Akıl, rutini salık verir. Hisler gerçek benliğinizi ortaya çıkarır...
Öktem Gündoğan
