Nuri Pakdil'in okuduğum ilk kitabı. Alışılmışın dışında bir üslubu var. Kesik kesik ve birbirinden bağımsız cümlelerle günlük tarzında yazılmış ve nesir olarak kaleme alınmasına rağmen genellikle cümleler arasında ahenk kurulmaya çalışılarak şiirsel bir anlatım benimsenmiş. Yüzeysel bir şekilde okunup geçilecek bir eser olduğunu zannetmiyorum. Üzerinde düşünülerek, yazarın iç dünyasındaki yalnızlığı ve hüznü hissederek daha kapsamlı bir okuma yapılabilir. Kitap boyunca yazılarda yazarın büyük bir yalnızlık duyduğunu hissettiğimi söyleyebilirim. Belki de düşüncelerinden dolayı bir çeşit dışlanmaya maruz kalmış gibi Nuri Pakdil. Bunların dışında pek anlayamadığım, bana epeyce karmaşık gelen, kelimelerin sürekli olarak yer değiştirdiği garip bir kitaptı. Kitabın 95. sayfasında bulunan şu bölüm yazma eylemi, yazarların iç dünyasındaki yalnızlığı ve kendi başınalığı (kitabın isminde de olduğu gibi o edebiyat kulesinin içindeki yalnızlığı) ile ilgili çok güzel bir tasvir oluşturmuş, incelemeyi bitirmeden önce bu bölümü aktarmak isterim.
"8 Mayıs 1983
Hergün, bir cümle olsun yazmak; olmuyor mu, ciddi ciddi tek sözcük; bu da yoksa, söylenecek söz de kalmıyor; yazarlık bitmiştir. Tek sözcük bile, bâzen, yapının temel taşlarından biri olabilir. Sevincin bu denlisi caiz olmasa da, bir sözcüğün, bir cümlenin verdiği güven içinde çalışabiliriz artık; o gün için şansımız tam yitmiş değil.
...
Felaket; elimizin taşlaşması, hiçbir şey yazamamak.
...
Yazarken görebilseydik yüzümüzü!
Kahvede bile yazsam, oracıkta bir sur yapar, içine girerim."
