Bir yazarı daha iyi anlamak için onun düşüncelerinde gezinmek gerektiğini düşünürüm. Bu yüzden de yazarların söyleşileri, deneme yazıları veya röportajlarını içeren kitaplarını öncelikle tercih ederim. Böylece eserlerinde az çok nasıl birisini okuduğumu bilir ve buna göre değerlendirebilirim. Bu şekilde yaklaşanlar için Livaneli'nin önce "Edebiyat Mutluluktur" kitabını okumalarını faydalı buluyorum.
Değindiği çoğu konuda çok keskin yorumlarda bulunduğunu düşündüm. Zaman zaman sanki fikirleri sabitmiş ve asla değiştirilemezmiş gibi hissettim. Kendi içimde yazarla münazara etmeye başladım. Aklımda birçok soru oluştu okurken. Bazı soruların yanıtlarını alırken bazılarını alamadım.
Ülkemizde deneme-inceleme türünde fazla eser verilmediğinden bahsedince üzüldüm aslında. Yabancı yazarları tanımak için çok fazla kitabımız var ama kendi yazarlarımızın bu alanda eser vermemesi, söyleşilerinin, röportajlarının kitaplaştırılmamasını kayıp olarak görüyorum.
Bazı noktalarda çok çarpıcı ve acımasız açıklamaları var. Fazla sert bulduğum yanları oldu ama düşündüğümde konuların da aynı sertlikte olduğunu ve deprem etkisi yaratabilmesi için tokat da atması gerektiğini düşündüm.
Fazla okuma yapanlar için edebi birikimi yüksek ve sizi başka yazarlarla, romanlarla tanıştıran sanatçıları severim. Çok yönlü yapısı ve kültürel birikimiyle daha önce dikkatimi çekmeyen birçok yazarı da bana tanıştırmış oldu.
Keşke hızlıca geçtiği konularda daha uzun denemeler yazsaymış. Üzüldüğüm noktalardan birisi buydu. Sonuç olarak bir kitaptan alınabilecek her faydayı sağladı diyebilirim.
Zülfü Livaneli nin o anlaşılır olmayı abartarak tekrara düşmeleri yok mu? Konuyu sündürmeyi seviyor. Neden artık