Hayatın tarafının tutan, yaşamın beri yakasından konuşan biri olarak, kendilerini ölümün kucağına gönüllü bırakanlar adına konuşmam olanaksız. Çünkü söylenecek söz, en çok söyleyenin öznel durumuna ilişkin olacaktır. Konu edilen ise zaten söyleyeceğini söylemiştir. Neredeyse tüm müntehirler geride kalanlara -yazılı/yazısız- bir mesaj vermeyi amaçlamışlar. Verilen mesajı çarpıtmak onlara yapılmış en büyük haksızlıktır. Bu yüzden intiharlarının izini sürdüğüm metinlerine bir yorum getirmeden ve özellikle son mektuplara ulaşarak onları okura sunmayı amaçladım.
Yaklaşık on beş yıl boyunca günlüğünde kendi intiharının izini süren Pavese, gösteriş düşkünü müntehirleri dışarda bırakarak, canlı olmanın nasıl bir güç barındırdığına göndermede bulunmuştu: "İnsanı yarına, hayatın ona verebileceği şeylere, olağanüstü geleceğe bağlayan iplik -son kertede- herhangi bir inançtan ve tutarlılıktan daha güçlü bir bağdır."
"Kendimi sana doğru savuracağım, yenilmeksizin / Ve boyun eğmeden, ey ölüm!"
- Virginia Woolf-
"Kolay sanmıştım ilk düşündüğümde, oysa alçakgönüllülük istiyor son adım, kendini beğenmişlik değil."
- Cesare Pavese
"Maskelerinizi kuşanıp yalanlarınızı çoğaltın / hepiniz mezarısınız kendinizin..."
- Nilgün Marmara
"Aşkın küçük sandalı / hayat ırmağının akıntısına kafa tutabilir mi! / Dayanamayıp parçalandı işte sonunda..."
- V. Mayakovski
"Gözlerimi geleceğe kapayıp, geçmişi unutmak istiyorum."
- Sadık Hidayet-
"Yazık! Her şey ölecek demek ben ölürsem!"
- Gerard De Nerval
