Şair, Edebiyatımızın kıymetlisi Sezai Karakoç'u vefatının sene-i devriyesinde rahmetle anıyorum...
Üstad bu eserinde yine sanattan ve sanatçıdan bahsediyor. Necip Fazıldan tutun, batı yazarlarına kadar...
-Kimi özgürlüğe, kimi araştırmaya, kimi maddi imkâna ihtiyaç duyabilir. Ya da dönem dönem şuna ve buna.
-Kendi ana dilini korumak, insanın en tabiî hakkıdır.
-Bazı şiirleri de güneşin öğleyin olduğu gibi yakıcı ve sıcaktır; bazıları ikindi güneşi gibi serin ve okşayıcı, bazıları da güneşin batış melankolisinden ve geceden parçalar...
-Medeniyet, bir topluluğun maddî ve mânevi alanlarına, edebiyat, güzel sanatlar, fikir ve felsefe, müsbet bilgiler, teknik ve ahlâk alanlarına, aynı yönü, aynı neşeyi, aynı hüznü, aynı hızı, aynı ölülüğü ve diriliği, aynı motifleriaynı dozlarla veren ruhî güçtür.
-Yunus Emre âdeta havada gezen duygu ve düşünceleri o büyük ortak duyarlığın etkisiyle dile getirmiş, âdeta gelmekte olan uygarlık hamlesinin şiirsel anıtını dikmiştir.
Sezai Karakoç'un 1957-1983 seneleri arasında yayınlanmış edebiyat konulu yazılardan oluşmuş. Yazıların çoğu Diriliş dergisi ve bir tanesi de Büyük Doğu Dergisinde yayınlanmış. Eser "Sanat ve İmkân" başlıklı yazı ile başlıyor ve 108 sahifeden müteşekkil. 2. yazı üç bölümden oluşuyor ve "Kendini Arayan Şiir: Şiirimiz"
