Devrimci edebiyat dedik… İşte ezilenden yana bir statüdeyse sanatçı, ister istemez (öyle bir amaç, öyle bir devrimci mesaj vermek istemese bile) toplumu öyle görüp, öyle değerlendirip ezilenlerin, çalışanların, alın teriyle geçim sağlayanların çıkarlarına, hak ve menfaatlerine uygun bir kalıba dökecektir, süzgeçten geçirecektir düşüncelerini, dolayısıyla da ortaya koyduğu eserini. Çünkü onun değerler skalası öyle bir şeyi emreder ve bizim toplumsal gerçekçi ya da devrimci eserler dediğimiz eserler ortaya koyacaktır.
Ama gericilerin, asalakların, ezenlerin, sömürenlerin dünya görüşüne yakınsa, çünkü maddi hayatını öyle bir yer edinerek kazanmışsa ister istemez o sanat da ne olacaktır?
Gerici bir sanat olacaktır.
Devrimci ve gerici sanatların oluşmasının temeli budur. Buradan kaynaklanır.
Biz tabiî ki devrimci olarak; devrimci sanatı savunacağız. Ama devrimci sanat dediğimiz zaman bu, bizim eylemlerimizde yaptığımız, konuşmalarımızda yaptığımız gibi sloganlar atan bir sanat olmaz tabiî. Öyle olursa duygular orada güme gider. Estetik değerler güme gider. Devrimci ruh, sanat eserinde elmadaki koku gibi olacak.
