Boris Vian'ın Günlerin Köpüğü isimli kitabında Chick isimli arkadaşın Sartre (yanlış hatırlamıyorsam kitapta ironi amaçlı Partre diye geçer) hayranlığı vardır ama ne hayranlık... Varını yoğunu hatta hayatını bile Sartre için feda edebilir. Ona ait olmasa bile Sartre adının geçtiğı her kitabı alıp okumak ve her şeyi satın almak ister. Sartre isminin gecmesi yeterlidir çünkü Chick için.
Aynı benim Edip Cansever hayranlığım gibi...
İsmini duymam bile kalp atışlarımda feci bir dalga yaratıp beni milyon heyecana zerk edebilir. Benim Stendhal sendromum da Edip Canseverdir işte. Yüreğim avuçlarımda okurum onun her şiirini. Kutsarım, kutsarım, kutsarım her sözünü. Başka yazarlar başķa şairler sevmişliğim de vardır elbet ama büyüdükçe lezzetlenen tek sevgi bende Edip Cansever olmuştur. İşte aynı arkadaşımız Chick gibi Cansever ismi gectigi için alıp okumuş oldum bu kitabı da.
Kitabı okuduğum her an yazar bu kitabı neden kopyaladı pardon neden yazdı sorusu bana eşlik etti.
Devrim Dirlikyapan tarafından zaten hazırlanmış, Edip Cansever'in yaşama, sanata ve özelinde şiire dair görüşlerini, soruşturmalarını, bazı mektuplarını topladığı "Şiiri Şiirle Ölçmek" kitabı varken aynı yazıları yeniden buraya alıp bir de ilkokul bebesine anlatır gibi güya değerlendirip yorumlamanın mantığı neydi gerçekten hiç anlamadım.
Nasil olsa Cansever hayranı biri alır da bir şey sanıp okur diye düşünmüş olabilir.
Bu kitaba 1 puan vermek isterdim ama içinde vahiy gibi kutsadığım Cansever'in şiirleri ve cümleleri oldugu için sadece puanlamamayı tercih ettim.
Ne de olsa Stendhal Sendromu affola.
