“Angela, sevgili kardeşim, günümüzde zencilerin kollarını bağlayan zincirlerin -hatta yalnızca zincirlerin- görüntüsü, Amerikan halkı için dayanılamayacak bir anı olmalıydı; öyle ki, bir anda ayaklanıp bu zincirleri kırmalıydılar.
Ama öyle olmadı, zincirleriyle pek mutlular şimdi. Sense çok yalnız görünüyorsun, hemen hemen Bachau’ya götürülen bir aracın içindeki Yahudi kadını kadar. Ne yapalım... Susmanın yalnız cinayet değil, aynı zamanda intihar demek olduğu bir çağda yaşadığımız için elimden geldiğince gürültü çıkarmaya çalışıyorum burada, Avrupa radyoları ve televizyonlarında. Sevgili kardeşim, sizin neslinizin içinde yaşadığı büyük devrim, zencilerin bilinçlenmesi, Amerika’nın başlangıcı ya da sonu olacaktır. İçimizden bazıları, beyaz ya da siyah, yeni bir bilincin, yeni bir halkın, yeni bir ulusun doğması için yapılması gereken fedakârlıkları biliyoruz. Bunu bilip de bir şey yapmadan durmak, kiralık katillerin seviyesine inmek olur. Bildiğimize göre, senin hayatın için kendi hayatımız gibi mücadele etmemiz, gaz odasına giden yolu kendi bedenlerimizle tıkamamız gerek. Çünkü sabah seni almaya gelmeleri, akşama sıranın bize geleceğini gösterir. Kardeşin, James Baldwin.“
