Ebubekir Sifil Hoca’nın okuduğum ilk kitabı.. Kitabı okuduktan sonra kendisiyle bu kadar geç tanıştığım için üzüldüm.
Ehl-i Sünnet Akâidi kitabında imanın şartlarını maddeler halinde incelenip bir çok yönüyle anlatılmıştır. Kitapta en çok sevdiğim şey ise; anlatım düz bilgi verme amacıyla değil, verilen bilgi üzerine düşündürmeyi amaçlayarak yazılmasıdır. Şahsi fikrim olarak söylüyorum ki kitabı okurken dünyadan uzaklaşıp yazınlar içinde kayboldum ve çok güzel şeyler öğrenip ibadetime geçirdim (elhamdulillah). Bir tanesini örnek vermek istersem tabi ki namazıma da etki bırakan şu kısımdır:
Sahih hadis kitaplarında şöyle bir rivâyet var: Efendimiz (s.a.v) mescidin kıble tarafında bir balgam görmüş ve sinirlenmiş, o balgamı oradan temizletmiş, sonra da buyurmuş ki: “Sizden biriniz namaz kılmak üzere kıbleye döndüğünde, Rabbi ile karşı karşıya geliyor, öyle bir durumda tükürmekten nasıl hayâ etmez?!” Bu sahih bir hadis. Şimdi namaz kılmak üzere kıbleye doğru dönen mü’min Rabbini karşısına almış oluyor. O’nunla karşı karşıya gelmiş oluyor! Sahih hadis. (syf:154)
Kitabın bu bölümünü okuyunca namazımda bir edebin olması gerektiğini hissettim.. Kendi içimde şunu düşündüm: “Allah’la şu an karşı karşıyasın edebini takın, dertleşmeni yap, huzura geç.” Bunu anlatmaya belki dilim dönmeyebilir lakin derinden hissettim bir bölümdü ve kitabımı şiddetle tavsiye ediyorum. Ama daha çok Ebubekir Sifil Hoca’nın kitaplarını okumayı şiddetle tavsiye ediyorum.
