Bu deniz başka denizlerden daha deniz, çünkü belleği yok. Başka denizler insanların sefaletinin ve büyüklüğünün, hükümdarların şanının, tüccarların cesaretinin, deniz kazalarından kurtulanların acılarının izlerini taşır, amirallerin ve maceraperestlerin isimleri suyun aşındırıcı aynası üzerinde yazılıdır. Halbuki burada hiçbir şeyi, hiçbir olay, hiçbir isim yok; yüzyıllar boyunca yerliler ormandan kumsala sadece bakmışlar, dalgaların arasında titreyen siyah yüzlerini görünce geri çekilmişler. Hiçbir zaman denize açılmamışlar, onlar için Bass Boğazı dünyanın sonu. O yerlerin çoğu hâlâ isimsiz; tarih, suya düşen ve iz bırakmadan kaybolan bir taş, ormanda vızıldayarak uçan bir mızrak gibi. Bir martı ok gibi dalar, bir balığı yakalayıp tekrar havalanır, deniz o küçük kırışıklığı hemen düzeltir.
İspanya İç Savaşı’ndan, toplama kamplarına, Waterloo Savaşı’ndan Tazmanya yerlilerinin katledilişine kadar insanlığın günahlarının, tarihin karanlık sayfalarının arasında dolaşan bir bellek... Komünist Parti üyesi Tore ya da Danimarkalı denizci Jorgen Jorgensen, yüzyıllardır süren mahkûmiyetini, maruz kaldığı işkenceleri, alet olduğu günahları itiraf ederken okuru insan olmanın karanlık denizlere doğru bir gezintiye çıkartıyor.
(Arka Kapak)
