Halil 15 yaşında bir çocuktur. Vücudunda oluşan bazı anormallikler sonucunda annesiyle birlikte hastaneye gidip gelmeye başlar. İlk başlarda bunu umursamasa da çok geçmeden böbrek hastası olduğunu öğrenir.
"Telaşla iştigal…
Nasıl anlatsam bilmiyorum,
Kelimeler kifayetsiz,
Sözler anlamsız bugün."
Artık Halil'i sıkıntılı günler bekliyordur. Lise 1'e giden Halil bir haftalık rapor alıp hastaneye yatmak zorunda kalır. Arkadaşlarından ve hoşlandığı kızdan uzak kalmak zorundadır. Hatta vermek zorunda olduğu kararlar da vardır. Belki de en önemlisi ölüm kapısının eşiğinde bekliyordur...
"Haseki’de bir ana kuzusu;
Kopuyor memeden, ak sütten. "
"Penceremin yanındaki ey yaşlı çınar,
Söylesene bana ölecek miyim?
Yıpranmış bedenimle bu genç ruhumu,
Mis kokan toprağa gömecekler mi?"
Zaten incecik, akıcı bir kitap ve birkaç saatte okuyup bitirdim. Kitabın konusu da çok güzeldi. Bazen kendinizi Halil'in yerine koyuyorsunuz, bazen ise kendinizi onun yanında hissediyorsunuz. İnsan hayatında yaşadığı zorluklar sayesinde büyür, olgunlaşır. Bu acılar her ne kadar bizi üzse de sert rüzgarın karşısında güçlü bir insan yapar. Aslında büyüdüğümüzü düşünsek de yüreğimizin en derin en ıssız köşelerinde o küçük çocuk vardır. İşte kitabın vermek istediği mesaj bu...
"Gidenler olur, kalanlar ölür ve herkes biraz erken büyür."
