Yıllar önüme her “keşke” dediğimde bir tuğla daha koydu.
Keşke`lerim çoğaldıkça artık önümde kocaman, aşılamayacak bir duvar örülmüştü.
Ta ki, o duvarın arkasından “Bir El” bana uzanır da tutarsa,
Ancak o zaman keşke`lerden örülü o duvarın arkasına geçebilirdim.
O duvarın arkasında beni ne beklediğini yıllar bana geçen her bir gününde fısıldadı.
Ben bunu zaten biliyorum.
Ama yolun sonunda bana o el asla uzanmayacak. Bunu şimdi görebiliyorum...
