Anne-baba olmak, hayatımızın en güzel ve en önemli tecrübesi…
Bir yandan bir evlat sahibi olup onu yetiştirirken, bir yandan da anne-babalık tecrübesinde kendimizi geliştirmek…
Eskilerde bıraktığımız gençliğimize onlar sayesinde yeniden dönüyoruz.
Bir zamanlar bizim geçirdiğimiz halleri yaşamakta olan çocuklarımıza yoldaşlık ederken; yıllar öncesine gidiyoruz.
O zamanlar bizler anne-babamızın yerinde olmaya can atardık.
Çünkü bizim gözümüzde onlar “büyük”tü.
İstediklerini yapmak için kimseden izin almıyorlardı.
İşte, şimdi bizler onların yerindeyiz.
Hayat acemisi gençlerin halini daha iyi anlamalıyız…
Belki de bizim yardımımıza veya desteğimize muhtaç birer ihtiyar olan anne-babamızı biraz olsun anlıyoruz.
Onlar da bir zamanlar bizim yerimizdeydi.
Belki gençken onların en endişelerini hissediyoruz, göründükleri kadar güçlü olmadıklarını anlıyoruz.
Öte yandan çocuklarımızın da aynı yaşlara geleceğini ve bizi anlayacaklarını da biliyoruz. Bununla birlikte şimdi bizi anlamalarını beklemeyeceğimi de…
Evet, biz onları anlayabiliriz, çünkü genç olduk ama onlar bizi anlayamazlar, çünkü henüz anne-babalığı tatmadılar.
