Kişi qadınla görüşür.O tək ola bilmir.Qadın kişi ilə görüşür.O da tək ola bilmir.Hər kəs təklikdən bezib.Hamı darıxır.Hər kəs ümid edir ki, kimsə onu bu təklikdən xilas edəcək,darıxmağa qoymayacaq.
Əvvəldə belə olur.Bir yerdə yaşayandan sonra məlum olur ki,darıxmaq hissi keçməyib. İksine,ikiqat artıb,çoxalıb.İnsanlar bir yerdə yaşadıqca bir-birini yaxşı tanıyırlar,heç bir maraq qalmır,hər şey aşkar olur,gözlənilən olur.Buna görə də küçədə cansız yeriyən cütlük görendə bilirsən ki, ər-arvaddı.Ancaq qucaqlaşan,şənlənən, sevinclə gəzişən cütlük görendə fikirlaşirsan ki, evli deyillər. Ya kişi kiminsə əridi, ya qadın kiminsə arvadıdı.Ya da hələ evlənməyiblər.Kimləsə görüşürsən,əgər o səni, sən onu həmişəlik bir yerdə olacağınıza əmin etməyibsə, siz xoşbəxtliyi, sadəcə, oynayırsız. İnsanlar ancaq o zaman xoşbəxt olurlar ki, görüşdükləri adamla həmişəlik bir yerdə olacaqlarına inanırlar. Əks halda ayrılıq qorxusu onları sevinmeye, sevgini içdən yaşamaga qoymur.Bir müddət belə olur. Kişi ümid edir ki, bu qadın onun həyatındakı boşluğu dolduracaq, qadın inanır ki, bu onun axtardığı kişidi və ikisi də sevinir.Zamanla münasibətlər adiləşir, soyuqlaşır, hətta evlilik olsa belə darıxma hissi keçmir, boşluq dolmur va adamlar böyük bir mayusluq yaşayırlar.