Ali Teoman'ın okuduğum ikinci kitabı ve kendisinin belirsizlik üzerine kurduğu bu kısa romanı oldukça sevdim. Kısa bir roman olmasının sanıyorum ki temel nedeni neredeyse kitabın sonuna kadar okura bir düş içerisindeymiş gibi hissettirmek. O ana kadar geri dönüp okuduğum, anlamlandırmaya çalıştığım ve acaba mı diye zihnimde dolanan fikirler ile ilerledim. Yazar zaten kitabın içerisinde bunu çok güzel bir betimleme ile açıklamış. 'Yaşam bir tiyatro sahnesi, yaşam bir oyun, yaşam bir düş, rüzgarın oradan oraya savurduğu kağıt parçaları'. Tam da bu noktada kitabın sonunda o kağıt parçalarını toplayıp okurun önüne sermesi ile harika bir iş çıkardığını düşünüyorum.
