Esir Sözler Kuyusu

"Hep küçücük bir hatamın allanıp pullanarak gözüme sokulmasından korkutulmuşum. Ama geçmişten bir sesin kadife tınısı geliyor şimdi aklıma; kimdi, hatalarımın bile bana çok yakıştığını söyleyen?
Annem mi?"

Bu kitap yazarın, genç kızlı çağlarında yazmış olduğu öykülerin toplandığı bir kitap. Yazar sadece yazım yanlışlarını düzelttiği söylüyor , basarken kitabı.
Başlardaki hikayeler lise ve üniversite dönemine ait olduğu için acemi tadı veriyor. Ama sonraki hikayeler gayet başarılı bence.
Bu kitabı okurken yazma işini tutkuya çeviren bir genç kızın öyküsünü dinliyorsunuz adeta.
Yazarın ilerleyen yıllarda gösterdiği gelişimini ve başarısını görmek adına diğer kitaplarını da okumak isterim.

Bu kitap hiç eskimemiş. Sema Kaygusuz'u ilk okuduğumda onu çok ama çok merak etmiştim. Sene kaçtı? Belki 2005. Rahmanlar'da böyle fazlasıyla rutin, pespaye hayatımın bir yerlerinde hem de ama migrostaki d&r''dan almıştım kitabı. İncecik. Hemen bitiverecek gibi. Ama o kitap bu değildi, Sandık Lekesi'ydi o. Doğru. Esir Sözler Kuyusu'nu daha sonra okudumdu. Çok da sevmiştim. İşte beni bu çok etkiliyor: 15 sene sonra geri dönüyorum, ve kitapta hiç bir şeyin eskimemiş olduğunu görüyorum. Bu dil, eskimemiş. Ama daha da güzeli; bu, bir yandan da benim 15 sene öncem demek. 34 yaşındaydım o zaman. Çook başkaydı bir çok şey. Şimdi böyle yeniden okuyunca, hem dili ve üslûbu, ve bunların güzelliğini hatırladım, hem de hiç bir yere kaybolmadıklarını; hayat dolu, ama üstü hatıralarla, senelerin tozuyla örtülmüş olduklarını görünce, hafiften buruşmaya başlamış parmaklarımla sildim o tozları. Saçlarım da çoktu o zaman. Edebiyata da açtım. Her zaman en çok sevdiğim oldu edebiyat. Ama kendi yürüdüğüm ve kendi okuduğumca. Tabii, elbette, şimdi bütün bunlar, bütün hikâyeler, öyküler ve bütün o romanlar, bunların hepsi bir başkasının, başkalarının hayâl gücüydü diyorum. Başkalarının dünyalarında hakikat avcılığına çıkmış gibi, başkasının cümlelerinde arayıp durmak...yüzüme söyleseler ya da anlatsalar dinlemeyeceğim, umursamayacağım ama sarı sayfalarda görünce merakla peş peşe okuduğum on binlerce satır, yüzbinlerce cümle... ya da faruk duman'ın dediği doğru, bu işte, güzel ölmek dedikleri şeyin ta kendisi... onca seneden sonra geri döndüğümde üzerlerinden sevgiyle ve hatta şefkatle geçip giderken gözlerim o kelimelerin ve cümlelerin, bana tanıdık gelen şey, hem onların kendisi, bütün o hayâller, bütün o imgeler, cümleler ve aynı anda hem de hayatımın eskilerinden çıkarıp baktığım bir yer, bir sayfa gibi, tozlanmış, hafif kararmış, solmuş sararmış bir zihin yaprağı gibi, işte bu da benim hayatım...

ama ben, aynen henry palace gibiyim: ölüm saatimi bilemesem de o göktaşını gördüm ve izliyorum, ve hem biliyorum da... gökleri kızıla boyayacak o âna dek tekrar tekrar, defaatle, her defasında daha fazla hatırlamak isteyerek, geriye asla dönemeyeceğim ve dönemeyeceğimiz o âna dek, bu sararmış eskimiş, her yanı toz kaplanmış sayfalarda gezineceğim.

O halde;

kim bilir kaçıncı kez, iyi ki edebiyat var, diyorum...

Yazarın ilk Yere Düşen Dualar kitabını okumuştum. Bu ay Esir Sözler Kuyusu ve Yüzünde Bir Yer kitaplarını da okudum. Açıkçası kitaplar beklemediğim bir şekilde beni içine aldı ve bir günde ikisini de okudum.

Esir Sözler Kuyusu yazarın ilk yazdığı yazılarından oluşuyor. Yazarlığının başlarında, belki de daha ismi duyulmadan yazdığı, günlük gibi, anı gibi yazılar. Bu yazılarda dil akıcı, anlatılanlar daha gerçekçi.

Sema Kaygusuz'un farklı bir tarzı var ve ben genel olarak o tarzı çok seviyorum. Ancak "Barbarım Kahkahası" nı okuduktan sonra beklentim farklı boyuta ulaştı. Yine de okunması gerekenlerden bence. En sevdiğim öykü son öykü "Üşüyen" oldu.

Sema Kaygusuz ne yazarsa okuyacağımı söylediydim bir zamanlar. Bugüne kadar beni yanıltmadı. Okurken beni rahatsız eden, olmamış dememe neden olacak bir şey yazmadı. O, kurmacanın sınırlarını zorlarken aynı zamanda dilin bütün sınır boylarında gezdirir okuru.
Kitaba da adını veren açılış öyküsü, çok yakından bildiğimiz Kırmızı Başlıklı Kız masalının başka coğrafyada yaşanan anlatısıdır. Daha doğrusu başka anlatılardan biri. Zatan Propp bize bunu söylemiyor muydu?
Öyküdeki kişiler, zaman, dil, anlatıcı ve hatta zamansızlık, bize asilikten vazgeçmeyecek insanların hep var olacağını söyler.