"Sevmekle başladı her şey. Sevmekle bitecek."
2 gece arka arkaya okuyup son olarak da 1 geceye de sonunu sığdırarak sonuna ulaştım Eski Dünyanın Yangını'nın. Anlatımı her ne kadar akıcı olsa bile, bilemiyorum belki benim kafa yoğunluğumdandır, bazı anlatımlar çok yoğun ve dikkat dağıtıcı geldi. Zaten haddim olmayarak da bir puanı oradan kırdım :)
Kantante ve Koda'nın çocukluklarını, kendilerini ve birbirlerini affedebilme, kabul edebilme süreci olarak bakıyorum bu hikayeye. Yaşanılan onca şeyin arasında hayata tutunmaları veya tutunamayışları gerçekten çok başarıyla anlatılmış.
Kalben. Kalp Hanım. Müziğine ayrı, sözüne ayrı ve artık romanına ayrı saygı duyduğum insan. Hikayenin işlenişinde o kadar güzel noktalar vardı ki kendi kendime dedim, Kalp Hanım'ın kalbinin işçiliği olduğu ne kadar belli. Bu hikayeye bizi dahil ettiği ve hikaye süresince ülkemizin kanayan birçok yarasından da bahsettiği için kendisini yüzlerce kez teşekkür ediyorum. İyi ki var...
"Hayat devam ediyor. Hadi, siz de gökyüzüne bakın, nefeslenin ve kendinizi çocukluğunuzdan, kırıklarınızdan, beceriksizliklerinizden sevmeyi ihmal etmeyin."
