Eski Ustalar tek paragraftan oluşan, hem biçim,hem de duygu olarak farklı bir eser. Ne satır başı var, ne bölüm başı, ne de konuşma çizgisi... Anlatıcı aslında bir dinleyici. Kitap boyunca anlatıcı, bize esas adam Reger’in dediklerini benzersiz bir üslupla tekrarlayarak aktarıyor. Sarmal bir kurgusu var kitabın.
Reger karakteri, otuz yıldan uzun bir süredir, günaşırı Sanat Tarihi Müzesi’nde aynı bankta oturup Tintoretto’nun Beyaz Sakallı Adam tablosunu izleyen ve izlerken düşünen, ama sahiden derin düşünen bir eleştirmen. Öfke dolu. Siyasetçilere, öğretmenlere, anne ve babasına, sanatçılara, doktorlara, kitlelere öfkeli... Sanata, hukuka, eğitim sistemine, yardakçılara, sahtekârlıklara, çağa ve insanlığa öfkeli... Hiç sakınmadan, bir solukta kusuyor öfkesini. Merak ederek, sarsılarak, bazen gülümseyerek okuyorsunuz isyanını. Kahramanın karısının ölümü ve çocukluk anıları demagoji yapmadan dümdüz bir öfkeyle kaleme alınmış. Gerçekçi ve etkili buldum. Hayatın çirkinliğinden sanat sayesinde kurtulan ama eski ustalara budalaca hayranlık değil akıllıca saygı duyan, düşünen bir özgür kafa! Tribünlere oynamıyor, bir şeyler ispat etmeye çalışmıyor, okuyucuyu ikna etmeye çalışmıyor, okuyucuyu tavlamaya çalışmıyor, hatta okuyucuyu pek umursamıyor...
Yazarla ilk tanışmamdı. Mutlaka devam ederim. Öneririm!
