Hegel felsefesinin temelini oluşturan ana konulardan biri de estetiktir. Hegel’e göre estetik, güzel sanatlar felsefesi ya da bilimidir ve üç ana bölüme ayrılır: a)sanatta ideal olanın incelenmesi, b)simgesel sanat, klasik sanat, romantik sanat, c)sanat alanları olarak da yontu, resim, müzik, şiir ve mimarlık. Hegel’e göre insanın bir gereksinmesi olarak ortaya çıkan sanat, tinselin ve duygusalın uzlaşmasından doğan uyumdur. Sanata olan bu gereksinmeyi doğuran da insanın düşünen bir bilinç olmasıdır. Burada da idenin gelişimi söz konusudur, çünkü idenin dışında bir sanat varlığı düşünme olanağı yoktur. Duyusal bir tasarım olan sanatın belirleyici özelliklerinden biri güzelliktir. Güzellik ise gerçeğin kendisidir. Sanat, gerçeği duygusal bir biçim içinde bilince gösterir. Bu duygusal göstermenin ya da görünüşün oldukça derin bir anlamı vardır, o da en üstün yetkinliğe ulaşmayı erek edinmedir. Hegel’in bu büyük yapıtı dört cilt olarak ve tam metin halinde yayımlayacak. Birinci cilt, Estetik’in Hegel’in genel felsefî sisteminin öteki kurucu bileşenleriyle bağıntılarını ortaya koymakla ve böylelikle bütün metin kuruluş çatısını veren teorik çerçeveyi de çizmektedir. İkici cilt, tikel sanat biçimlerinin, yani simgesel sanat, klasik sanat ve romantik sanat biçimlerinin, irdelenmesine ayrılmıştır. Üçüncü ve dördüncü ciltlerde ise, tek tek sanatlar sistemi, yani yontu, resim, müzik, şiir ve mimarlık ele alınmaktadır.
