Çocukluğumdan beri başkaları gibi olmadım. Dünyayı diğerlerinin gördüğü gibi görmedim. Tutkularımı ve kederimi, onlarla ortak bir kaynaktan almadım. Yüreğim uyanmadı başkalarının sevinç duyduğu seslerde. Ve sevdiğim herşeyi, yanlız sevdim..
Birisinin kendi ruhunun, başka bir ruhtan daha aşağı olduğunu düşünmesi, mutlak bir imkansızlıktır. Bu düşünce, her yerde hüküm süren kusursuzluk isteği ile beraber kahredici tatminsizlik ve isyan düşüncesinin yoğunluğundandır. Bu maddesel bir şey değildir, bu ruhsal bir şeydir.
İnsan beyninin açıkça "sonsuzluğa" ve bu fikrin hayalini benimsemeye meyli vardır. Bu fikre aklen inanmaya ve bunu umut etmeye tutkulu bir coşkuyla hasret kalınmış gibi görülüyor. Bütün insan ırkının ortak noktası nedir? Bu tabii ki bu ırkın hiçbir bireyinin anormal olarak düşünülmememisidir. Yine de üstün zekalı bir sınıf olabilir, bu kişiler insanlığın önyargıyla yaklaştığı bütün saplantılı karakterleri üzerlerine giyebilirler.
Bizim galaksimiz yalnız değildir, belki de evrendeki sonsuzluğa uzanan kümeler arasında en önemsiz galaksilerden birisidir. Bu kümelerin bizim gözümüze bir kuşak ya da bir şerit olarak ya da aşağı yukarı yuvarlak görünmesi bizim farklı ve bireysel olan bakış açılarımızdan kaynaklanan bir durumdur.