Evvel zaman içinde,kalbur saman içinde...Bir baba varmış,birden yok olmuş...Sonrası bir babadan geriye kalmış koskoca bir boşluk...Koskoca bir çınarın devrilip çocuk kalbine bıraktığı derin izle birden büyüyüveren bir çocuk...O çocuk şimdi Nuri Usta’nın dediği gibi büyük bir adam,çocukların yüzünde gülücükler açsın diye koşturan yardımsever bir öğretmen,Hasan Başdemir,babası onunla gurur duyuyordur,eminim.
Bir muhabbetimiz esnasında tutuşturdu kitabı elimize,orta boş sayfalarından birinde el yazısıyla şunlar yazılıydı: “Hasan Başdemir’den Rıfat ve Ebru kardeşlerime;En güzel hikaye sizsiniz,hep el ele yaşayın hikayelerinizi...” Kitabını hediye etmişti bize,bir bakıma yaralarını...Okudum kitabı, bitirdiğimde kuşlar bu kez Nuri Usta’nın yasına gidiyorlardı ve şöyle diyordu Hasan Ali Toptaş: “Babalar alnımıza yazılmış yalnızlıklardır.” ...
Şimdi bende kitabın sonunda boş bir sayfaya el yazımla şunları yazmak istiyorum:
Olur ki,aklına düşer ay gibi gözüken çocukluğun,delişmen çağların,yarım kalan sevdaların...İçinde kalan ukteler yığılır da dağ olup üstüne çöker.Dolarsın da dökülecek bir kab ,yaşananlara ve yaşanmayanlara beraber iç çekecek yüreği yanık bir dost ararsın.Olur ki,kapın çalınır da gelen beklediğin ya da aradığın değildir. Olur ki, alıp başını kaçıp gitmek istersin huzura doğru da kaçar tren. Hep şunu hatırla : “ Kader...Kader be genç!...”
